شهادت امام صادق ع - 13

ای خدا بنمای بر موسی بن جعفر فتح باب    راحتم کن دیگر از این خانه رنج و عذاب

طاقتم شد طاق زیر این غل و زنجیر ها          بحرآزادی زجسم ، ای خدا بنما شتاب

کی شود آخز سحر این شام ظلمانی مرا      کی دمد آن صبح صادق کی برآید آفتاب

تا به کی سوزم زهجر روی چون ماه رضا       چند گردد از غم معصومه چشمانم پرآب

چند بینم گوشه زندان هارون ای خدا            جام من لبریز خون و جام دشمن پر شراب

سالها درکنج زندان ساختم با اشک وآه         روزوشب هاهمچوشمعی سوختم درالتهاب

می رود خونابه از زیر غل وزنجیر ها              پیکر افسرده ام گردیده زین خونها خضاب

با امید دیدن روی عزیزان می رود                 این دوچشم خون فشان وخسته ام هرشب بخواب

عمر پر بارم هدر شد کنج زندان ای خدا         رحمتی کن برمن غمگین واین حال خراب

ای خدا ای یاور درماندگان بی پناه                دردمندم بی پناهم کن دعایم مستجاب

ای خدا ای ناجی طفلان معصوم از رحم        یاریم کن سوختم در التهاب و اضطراب

                                    در رئاه او (فراز) از سوز این اشعار گفت

                                    بار الها از جنان بنمای بر او فتح باب

                                                                                                (فراز)

مانده ذکرِ وا اماما بر لب ما (2)                      کشته شد بنیانگذار مذهب ما

                                     وا اماما، وا اماما، وا اماما (2)

صادق آلِ محمّد گشته مسموم (2]                   گریه کن از بهر آن مولای مظلوم (2)

                                    وا اماما، وا اماما، وا اماما (2)

فاطمه سویِ مدینه کُن نظاره (2)                     قلب فرزندت آخر شد پاره پاره

                                 وا اماما، وا اماما، وا امام (2)

آنکه بوده عالم و آدم مطیع اش                      سر برهنه از چه برده ابن ربیع اش

گر بدل داغ عزیزانش نهادند                          گه به او انگور زهر آلوده دادند

                               وا اماما، وا اماما، وا اماما (2)

سیـــــــــــــّدی یـــــــا بن الحسن (2)

                                             رخــــــــــت مـــــــــــــــــاتم کن به تن (2)

مُجریَ احکام دین، قرآن ناطق کُشته شد(2)

                                              نوح آل مصطفی، امام صادق کشته شد(2)

سیّـــــــــــــــدی یــــــابن الحسن (2)

                                             رخــــــــــت مـــــــــاتم کـــــــــن به تن (2)

در مَه شوال بر پا شورِ عاشورا شده (2)

                                             شهر یثرب کربلا، خونین جگر زهرا شده

سیـــــــــــــّدی یـــــــــــــــابن الحسن (2)

                                            رخـــــــــــــت مـــــــــــــــاتم کن به تن (2)

میوۀ قلب نبی چشم و چراغ بو تراب (2)

                                             پیکـــــــــرش از آتش زهر ستم گردیده آب

سیّـــــــــــــــدی یـــــــــــــابن الحسن (2)

                                             رخــــــــــــت مـــــــــــــــاتم کن به تن (2)

گرد غم بر قبر بی زوّار او بنشسته است (2)

                                             روز و شب پیوسته درهای بقیعش بسته است سیــــــــــــــــتّدی یــــــــــــــــا بن الحسن (2)

                                            رخـــــــــــت مـــــــــــــــــــــاتم کن به تن (2)

ای عجب بـــــــــــــار دگر، حق پیمبر شد ادا

                                            در کنـــــــــــــــــار تربتش فرزند پاکش شد فدا

سیــــــــــــــــــتتّدی یـــــــــــــــابن الحسن (2)

                                           رخــــــــــــــــــت مـــــــــــــــاتم کن به تن (2)

مـــــــــــــوسی جعفر نه تنها بلکه اُمّت شد یتیم

                                             دانـــــــــش و تقوا و ایمان و فضیلت شد یتیم

سیــــــــّدی یـــــــــــابــــــــــن الـــــــحسن (2)                                                                                

                                            رخـــــــــــــــت مـــــــــــــــاتم کن به تن (2)

                                                               [ غلامرضا سازگار] ( میثم )

سوزانده زهر منصور از پای تا سرم را         شنیده ام صدای جان سوز مادرم را

                            منم رییس مذهب         جانم رسیده بر لب

آن طایرم که صیّاد مرا به لانه می برد          از پیش کودکانم، مرا شبانه می برد

                           منم رییس مذهب          جانم رسیده بر لب

تیر غم و شماتت به سینه ام نشانند             همچو علی مرا هم در کوچه ها کشانن

                        منم رییس مذهب             جانم رسیده بر لب

شهر مـــدینه کرب و بلا شد (2)             زهـرا در آنجا صاحب عزا شد

قـــــــرآن ناطق جان داده مظلوم             امام صـادق گردیده مسموم (2)

خون گشته دلها یکــسر ز داغش             از تـــربت بی شمع و چراغش

مظلــومی او، گــــــردیده معلوم              امام صادق گردیده مسموم (2)

بـــــــا آنکه یار قرآن و دین بود              مـــــــانند جدّش خانه نشین بود

از حق خود بود پیوسته محروم               امام صادق گردیده مسموم (2)

خون گشته جاری از چشم اُمّت               بـــقیّة الله  سرت  سلامت  (2)

جــــــدَّ غریبت شد کُشته مظلوم              امام صادق گردیده مسموم (2)

                   آه و واویلا، آه و واویلا، آه و واویلا، آه و واویلا

رفت از جهان زاده زهرای اطهر                                  رخت عزا بر تن موسی بن جعفر

                                         واویلا – واویلا – واویلا (2)                        

شد کشته از کینه و فتنۀ اعدا                                             امام صادق گل  گلشن زهرا

                                      واویلا – واویلا – واویلا (2)

مدینه دیگر شده خاموش چراغت                              موسی بن جعفر سوزد امشب ز داغت

                                    واویلا – واویلا – واویلا (2)

رفت از جهان زاده زهرای اطهر                                 رخت عزا بر تن موسی بن جعفر 

                                      واویلا – واویلا – واویلا (2)

وقت اندوه خلایق آمد                                                           ماتم حضرت صادق آمد

                     فاطمه دیده تر است – در عزای پسر است

ناصر دین خدا کشته شده                                                    صادق آل عبا کشته شده

                    فاطمه دیده تر است – در عزای پسر است

ششمین حجت حق رفته ز دست                           قلب عالم به عزایش بشکست

                   فاطمه دیده تر است – در عزای پسر است

هفتمین رهبر حق می گرید                                               بر امام ششمین می گرید

                        فاطمه دیده تر است – در عزای پسر است

در غم حجت حق معبود                                         شد جهان غمکده ای خون آلود

                     فاطمه دیده تر است – در عزای پسر است

پیکر دانش علم و ایمان                                          در مدینه به بقیع گشته نهان

                   فاطمه دیده تر است – در عزای پسر است

سیّدی یا بن الحسن 2                              رخت ماتم کن به تن2

مجری احکام دین ، قرآن ناطق کشته شد2   نوح آل مصطفی ، امام صادق کشته شد 2

سیّدی یا بن الحسن 2                              رخت ماتم کن به تن2

در مه شوال برپا شور عاشورا شده 2           شهر یثرب کربلا ، خونین جگر زهرا شده 2

سیّدی یا بن الحسن 2                              رخت ماتم کن به تن2

میوه قلب نبی چشم و چراغ بو تراب            پیکرش از آتش زهر ستم گردیده آب

سیّدی یا بن الحسن 2                              رخت ماتم کن به تن2

گرد غم بر قبر بی زوّار او بنشسته است       روز و شب پیوسته درهای بقیعش بسته است

سیّدی یا بن الحسن 2                              رخت ماتم کن به تن2

ای عجب بار دگر حق پیمبر شد ادا               در کنار تربتش فرزند پاکش شد فدا

سیّدی یا بن الحسن 2                              رخت ماتم کن به تن2

موسی جعفر نه تنها بلکه امّت شد یتیم      دانش و تقوا و ایمان وفضیلت شد یتیم

سیّدی یا بن الحسن 2                                          رخت ماتم کن به تن2

زهر منصور لعین پر جفا                              کرد ارکان هدایت را فنا

ناله زد جبریل در ارض و سما                      رهبر دین محمد کشته شد

صادق آل محمد کشته شد                         وارث علم امامت  کشته شد

زهر کین برپیکر شه خانه کرد                      عالمی را از غمش ویرانه کرد

گریه بر او عاقل فرزانه کرد                           حافظ دین محمد کشته شد

صادق آل محمد کشته شد                         وارث علم امامت  کشته شد

ای فلک موسی بن جعفر شد حزین             از غم جانسوز بابش دل غمین

آخر از زهر جفای ظلم منصور لعین               ششمین فرزند احمد کشته شد

صادق آل محمد کشته شد                         وارث علم امامت  کشته شد

شد رضی گر نوحه گر بر شاه دین                دارد امید شفاعت او به روز واپسین

روز و شب گریان و نالان دل غمین                وامصیبت زین عزا فرزند احمد کشته شد

ای مهر تــــــــــو بهترین علایق              جــــــانها به زیارت تو شایق

مـــــــــــــا را نــبود بجز خیالت               یاری خوش و همدمی موافق

بیـــــــــماری روح را دوا نیست              جز مهر تــو ای طبیب حاذق

ای نــــــــــــــــور جمال کبریایی              ای نــــــور تو زینت مشارق

روزیکـــــــــــــه دمید نور خلقت              رخسار تـو بود صبح صادق

از جـــــــــــــلوی تو، تبارک الله               فرمود بــــــه خلقت تو خالق

حُسن تو خود از جمال زهراست               ای زادۀ بهــــــــترین خلایق

بـــــر تخت کمال و تاج عصمت               آخر که بود بجز تـــــو لایق

تفسیر کـــــــــــــــلام ایزدی بود               گفتار تـــــــو ای امام صادق

بــــــــــــــاشد سخن تو جاودانی               بوده است چو با عمل مطابق

افـــــــــــــسوس شدی شهید آخر              از حیلۀ نـــــــــــا کسی منافق

از داغ تــــــو شد جهان عزا دار              زیرا به تو عالمی است عاشق

                                                                                           [ حسان ]

جلوۀ جنّت بـــــــــه چشم خاکیان دارد بقیع

                                                 یــــــــــا صفای خلوت افلاکیان دارد بقیع

گر حصار کــــــــعبه را جبریل دربانی کند

                                                 صد چو موسی و مسیحا پاسبان دارد بقیع

گر چه می تابد بر او خورشید سوزان حجاز

                                                 از پــــــر و بال ملایک ساربان دارد بقیع

اینـــــــکه ریزد از در و دیوار او گرد ملال

                                                 هر وجب خاکش هزاران داستان دارد بقیع

شب کــه تنها می شود با خلوت روحانی اش

                                                  ایـــــــــــن مدینه انتظار میهمان دارد بقیع

شب که تاریک است و در بروی مردم بسته اند

                                                  زایری چون مهدی صاحب زمان دارد بقیع

گر چه بــا شمع و چراغ این آستان بیگانه است

                                                  اُلفتی بــــــــــا مهر و ماه آسمان دارد بقیع

این مبـــــارک بُقعه را حاجت به نور ما نیست

                                               در دل هر ذرّه خورشیدی نهان دارد بقیع

در پنـــــــــــــــــاه مجتبی در ظل زین العابدین

                                               ارتبــــــــــاط معنوی با قُدسیان دارد بقیع

بـــــــــــــــــــــاقر علم نبی و صادق آل رسول

                                               خفته اند ایـنجا که عمر جاودان دارد بقیع

قرنها بگذشته بـــــــــــــــر این ماجرا امّا هنوز

                                                داغ هجده ســاله زهرای جوان دارد بقیع

                                                                                    [ محمّد جواد ]

امروز روز حُزن و ملال محمّد است           از غم گرفته، شمس جمال محمّد است

آمد فــــــرود ضربت دیگر به قلب او           زیرا کـــــه قتل صادق آل محمّد است

       [ حسان ]

شدم مسموم زهر کینۀ منــــصور مادر جان

                                           روم با یک جهان اندوه و غم در گور مادر جان

چه شبها بی ردا و بـــــــی عـمامه مرا بردی

                                           مــــــــرا تا پای تخت آن زایمان دور مادر جان

زبام اندر ســـــــــرایم ریختندی در دل شبها

                                           کـــــه طفلانم شدندی خسته و رنجور مادر جان

کشیدی تیغ عریان بر سرم منصور بی ایمان                                                                                

                                           کـــــه بودی از مقام خویشتن مغرور مادر جان

نبـــــــــــــود جّدم اگر پیغمبر رحمت پناه من

                                            بـــــــودم مقتول آن بد گوهر منصور مادر جان

ولیکن عاقبت زهر جفایش سوخت کار من

                                            شـــدم مهمانت ای بانوی خُلد و حُور مادر جان

یتیم و خونجگر موسای من شد از جفای او

                                                     مدینه شد ز فتلم ثانی عاشور مادر جا

به تنگ آمد دلم از کینۀ منـــــصور یا جدّا

                                                فَلَک بین با چه کس کرده مرا محشور یا جدّا

نکرده شَرم از روی تو در آن شام ظلمانی

                                               نموده بـــــــــــی حیایی بر سرم مامور یا جدّا

پیاده سر برهنه از پــــــــــی اسبش دواندیم

                                               بــــــه عذر اینکه من مأمورم و معذور یا جدّا

دهد دشنـــــــام گاهی گه زند آتش سرایم را

                                               عَجَب خــوش داشتند حق تو را منظور یا جدّا

نـــــدانستم چه بود تقصیر من کاخر پی قتلم

                                                نهاده زهــــــــــــر کین در دانۀ انگور یا جدّا

اگر خون بارم از دیده بجای اشک جا دارد

                                                 چو یاد آرم حسیـــــن و وقعه عاشور یا جدّا

نمی گریم برای خود فغان دارم بر آن شاهی

                                                 که شد با عترتش در کربلا محصور یا جدّا

                                                                            [ سید جواد مظلوم پور ]

نشسته بر رخ غبار عزا، گشته غم به دلِ شیعیان فایق

                                به دست دشمن ز زهر جفا، کُشته گردیده حضرت صادق

مدینه شد همچوکرب و بلا، دریغا و آه و واویلا (2)

                         ببین ای دل شعله ور شده غم، سوزداز شررش جان هر عاشق

ز زهر کینه فتاده ز پا، جعفربن محمّدنِ الصادق (2)

                                    مدینه شد همجو کرب و بلا، دریغا و آه واویلا (2)

ز اشک وخون چشم اهل ولا، زین عزا و مَحَن گشته طوفانی

                                    رود اکنون زین مصیبت و غم، خانۀ دل ما رو به ویرانی

مدینه شد همچو کرب و بلا، دریغا و آه و واویلا (2)

                                    چه حزن انگیز از مدینه رسد، با نوای عزا آه غربت او

ببر گلهای سرشک مرا، ای صبا ز وفا سوی تربت او

                                    مدینه شد همچو کرب و بلا، دریغا و آه و واویلا (2)

افتاده خزان در چمن حضرت صادق                           یثرب شده بیت الحزن حضرت صادق

افسوس که از آتش زهر ستم خصم                                     شد آب تمام بدن حضرت صادق

بالله قسم اهل مدینه نشنیدند                                            جز حرف خدا از دهن حضرت صادق

افسوس که دیگر عرق مرگ نشسته                                     بر برگ گل یاسمن حضرت صادق

سر تا بقدم گوش شده شهر مدینه                             در آرزوی یک سخن حضرت صادق        

جا دارد اگر غم آن پیکر ناجور                                   خون گریه کند پیرهن حضرت صادق        

مسموم شد از زهر ولی زیر سم اسب                                 پامال نگردید تن حضرت صادق        

گردید درِ غصه به روی همگان باز                             شد بسته چو بند کفن حضرت صادق        

قبر و بدن و زائراو هر سه غریبند                              در شهر و دیار و وطن حضرت صادق        

                                       میثم همه گریان حسینند اگر چه

                                      گریند بیاد محن حضرت صادق       

                                                         ***                                                                      میثم (سازگار)

ما اگر بر نام حیدر عاشقیم                                           شیعه درس امام صادقیم

شیعۀ اشکیم اشک جعفری                                        اشک او کرده به دلها رهبری

اشک یک درس امام صادق است                              اشک همواره مرام صادق است

گاه در سجده صفا می کرد او                                    اشک را خرج خدا می کرد او

گاه اندر خلوت شیدائیش                                       یاد می کرد از گل زهرائیش

آنکه می آید برای انتقام                                         آنکه صادق داده بر نامش سلام

گاه گریان گلی پژمرده بود                                        یاد آن رخسار سیلی خورده بود

گاه تا یک روضه خوان می دید او                              شاعر شیرین زبان می دید او

امر می کرد تا عزا  برپا شود                                        نهضت کرببلا احیا شود

گاه آتش می زدند آن خانه را                                 گاه می بردند صاحب خانه را

خاک کوچه شاهد غم های اوست                     یک سند ازغربت شبهای اوست

ای سپهر مجد وایمان آفتاب برج دین             ماه محراب عبادت سرور اهل یقین

ناخدای کشتی دریای علم و معرفت تشنگان علم را سرچشمه ماءمعین

اصفیا از خوان احسانت سراسر ریزه خوار      اولیاء از خرمن فیضت دمادم خوشه چین

جان اهل دل فدایت ای که عمری بوده ای      همچو اجداد کرامت صاحب عزم متین

مذهب ما جعفری و دین ما دین نبی            فخر ما این بس که باشد مذهب ما این چنین

شیعه می نازد به تو ای قبله اهل وفا           وی که باشد خاک کویت کعبه اهل یقین

غرق عصیانم ولی با یک جهان عشق و امید از تو دارم دیده احسان به روز واپسین

جان زهرا مادرت ای شافع روز جزا                شو شفیع ما به نزد ذات رب العالمین

گوشه چشمی سوی گوشه نشینان کن زمهر ای فروغ چشم زهرا و امیر المؤمنین

محزن سرّ خدا ومظهر علم و کمال                صادق آل نبی و خسرو دنیا ودین

من چه گویم که چه ها کردند از راه ستم      بر تو ای علم مجسم دشمنان از جهل و کین

همچو زهرا مادرت کاشانه ات آتش زدند       بوده ای چون جد مظلومت علی خانه نشین

زهر منصور دغا شمع وجودت آب کرد            سوز و داغت زد شرر به جان ختم المرسلین

                                                گوشه چشمی به سوی حافظی کن خسروا

                                                زآن باشدبر سر کویت غلام کمترین

ای سپهر مجد وایمان آفتاب برج دین             ماه محراب عبادت سرور اهل یقین

ناخدای کشتی دریای علم و معرفت تشنگان علم را سرچشمه ماءمعین

اصفیا از خوان احسانت سراسر ریزه خوار      اولیاء از خرمن فیضت دمادم خوشه چین

جان اهل دل فدایت ای که عمری بوده ای      همچو اجداد کرامت صاحب عزم متین

مذهب ما جعفری و دین ما دین نبی            فخر ما این بس که باشد مذهب ما این چنین

شیعه می نازد به تو ای قبله اهل وفا           وی که باشد خاک کویت کعبه اهل یقین

غرق عصیانم ولی با یک جهان عشق و امید از تو دارم دیده احسان به روز واپسین

جان زهرا مادرت ای شافع روز جزا                شو شفیع ما به نزد ذات رب العالمین

گوشه چشمی سوی گوشه نشینان کن زمهر ای فروغ چشم زهرا و امیر المؤمنین

محزن سرّ خدا ومظهر علم و کمال                صادق آل نبی و خسرو دنیا ودین

من چه گویم که چه ها کردند از راه ستم      بر تو ای علم مجسم دشمنان از جهل و کین

همچو زهرا مادرت کاشانه ات آتش زدند       بوده ای چون جد مظلومت علی خانه نشین

زهر منصور دغا شمع وجودت آب کرد            سوز و داغت زد شرر به جان ختم المرسلین

                                                گوشه چشمی به سوی حافظی کن خسروا

                                                زآن باشدبر سر کویت غلام کمترین

ای روح تو قبله ی خلایق               یا حضرت کاشف الحقایق

ارکان علوم  ، پای بستت               سررشته نه فلک به دستت

دریای معالم و معانی                    استاد کتاب آسمانی

 نطق تو به علم ، ارتقا داد             بر نهضت کربلا بقا داد

مفتاح نجات ، مذهب تو                 اسلام رهین مکتب تو

عرفان وطریقت و بصیرت                 دلباخته ی ابو بصیرت

حاکم به زمان اشاره تو                 استاد جهان ، زراره تو

آوای ملک ، ندای درست                بنشسته رسل به پای درست

هارون تو در تنور آتش                    گل سبزه کند زنور آتش

جانبخش وجود ، مرده تو                منصور شکست خورده تو

هم زمره ی اولیا ، مطیعت هم کعبه ی انبیا بقیعت

درمحفل بحث مؤمن طاق ، آیه تست شاگرد بلند پایه ی توست

باید چو تویی ، امام دیگر               کآید به جهان هشام دیگر

آن کو که به سن نوجوانی                         شد پیر معانی و مبانی

از کرسی درس تو نمایان              استاد چو چابرین حیان

محصول مقدس بیانت                   حمران و مفضّل و ابانت

من نور زمکتب تو دارم                   با مذهب این و آن چه کارم

افسوس که حرمتت شکستند        پیوسته دلت زکینه خستند

از خانه برون به حال خسته            بردند تو را ، دو دست بسته

دشنام زخصم خود شنیدی            شب در پی مرکبش دویدی

با پا و سر برهنه آن شب               جانت زالم رسید برلب

بردند تو را به قصر حمرا                  لرزید به خلد ، قلب زهرا

منصور تو رانمود تحقیر                   برکشتن تو کشید شمشیر

چون دید نبی کند نگاهش                         لرزید تن و دل سیاهش

دردا که تو را به قهر کشتند            آخر زشرار زهر ، کشتند

اندام تو قطره قطره شد آب             رفتی زشرار زهرا از تاب

سوگند به قبر بی چراغت              پیوسته به قلب ماست داغت

                        بزم غم تو  ، مدینه ماست

                        قبر تو هماره سینه ماست