بزرگداشت حضرت شاهچراغ احمد بن موسی(ع)

عاشقان را کوی تو میعاد یا شاهچراغ

قلب ویران  با شما آباد یا شاهچراغ

یاد تو کرد از غمم آزاد یا شاهچراغ

خواهش از ما از شما امداد یا شاهچراغ

با شما هستیم باداباد یا شاهچراغ

عشق تو شیرین و ما فرهاد یا شاهچراغ

گنبدت انگشتر شیراز را مثل نگین

معجزاتت را شنیدم از زبان آن واین

چشم بگشا جای جای کشور ما را ببین

هر طرف یک بقعه از نسل امیرالمومنین

بچه های فاطمه پخشند در این سرزمین

گشته ایران اهل بیت آباد یا شاهچراغ

عشق اهل البیت گنجی در دل ویران ماست

زین نظر ما شهره ایم و عالمی حیران ماست

مشهد و شیراز و قم در عاشقی ارکان ماست

این مثلث تا قیامت حافظ ایران ماست

این محبت از ازل در تار و پود و جان ماست

عاشقت هستیم مادرزاد یا شاهچراغ

عکس صحنت را به روی لوح دل باید کشید

ذکر اوصاف تو را هر روز وشب باید شنید

با دو بال عشق سوی گنبدت باید پرید

یابن الزهرا تا حریم تو به سر باید دوید

کرده توصیف تو و تعریف تو شیخ مفید

در کتاب مطرح ارشاد یا شاهچراغ

بر لب آفاق اولاد علی گل کرده اند

لطفشان بوده اگر ما را تحمل کرده اند

مرحمت کرده حرم را تا جنان پل کرده اند

عاشقان را غرق دریای تغزل کرده اند

حافظ وسعدی به اجدادت توسل کرده اند

نامشان گر بر زبان افتاد یا شاهچراغ

من از اینکه شیعه هستم میکنم حس غرور

عشق شیرین تو در دل، در سرم افتاده شور

از درون گاهواره تا میان خاک گور

از تو و اجداد پاکت می نمایم کسب نور

لذتی بردم به تو دادم سلام از راه دور

از کنار پنجره فولاد یا شاهچراغ

هر کجایی منتسب باشد به زهرا جنت است

این حرم یا آن حرم اینجا و آنجا جنت است

کربلا صحن حسین و صحن سقا جنت است

کاظمین و سامرا سرداب آقا جنت است

صحن ها فرقی ندارد کل آنها جنت است

خواه قدس وخواه گوهرشاد یا شاهچراغ

می دهی حاجت به عشاقت اگر لب تر کنند

باید این موضوع را عشاق تو باور کنند

حافظان باید که اوصاف تو را از بر کنند

ذاکران باید که در مدح شما محشر کنند

منبری ها روی منبر جای دارد گر کنند

خطبه ها در شأن تو ایراد یا شاهچراغ

جان خود پیوند با اولاد زهرا می زنم

تا نفس دارم به سینه دم از آنها می زنم

تا جنون راهی نمانده دل به دریا می زنم

آخر از عشق شماها سر به صحرا می زنم

گر که دست رد ببینم من خودم را می زنم

عشق ، آخر کار دستم داد یا شاهچراغ

مهدی مقیمی

بزرگداشت حضرت شاهچراغ احمد بن موسی(ع)

صدای ذکر تو شب را فرشته باران کرد

عبور تو لب «شیراز» را غزل خوان کرد

«کرم نما و فرود آ که خانه خانه ی توست»

بیا که چشم و دلت شهر را چراغان کرد

چو خواهرت که ز «دریاچه ی نمک» دل برد

هوای زلف تو دریاچه را «پریشان» کرد

نه شیخ شهر، تو شاهی که با چراغ رسید

و برق عشق تو ما را گرفت و انسان کرد

ولی چه حیف که آن طره ی خیال انگیز

چه زود آمد و دل برد و روی پنهان کرد

چه اشک ها که ضریحت به گونه ها جاری

چه دردها که خدا با دل تو درمان کرد

شرابِ خون تو جوشید و جان «حافظ» را

به جرعه ای غزل از جام غیب مهمان کرد

و گنبد تو برای دل کبوترها

چه مهربان شد و پرواز را چه آسان کرد

سفر اگر چه چنین ناتمام ماند، ولی

صدای پای تو «شیراز» را «خراسان» کرد

قاسم صرافان