وعده‌ی دیدار من با عشق لختی دیگر است
روح و جانم عاشق دیدار روی دلبر است
 
کعبه‌ی آمال من! بگشای در! اذن دخول
نقش بر جان و تنم با خطّ و مُهر کوثر است
 
نآمدم چرخی زنم بهر طواف خانه‌اش
کاین سماع از رقص روحانی برایم خوش‌تر است
 
ترسم اینجا گم کنم سمت و نشان قبله را
مقصد قبله‌نمایم سمت و سویی دیگر است
 
بر دلم زنگاری از این روزگار پر فریب 
هست امّا طالب رنگ و لعابی بهتر است
 
آب زمزم بل بشوید لوح چرکین دلم
تا بیابم کاین دلم بیت‌الحرامی برتر است
 
ربّنا واغْفرلنا عالِم تویی بر حال ما
نیک می‌دانی جهان در انتظار مهتر است
 
کاش هنگام طوافم رخ نماید عاقبت
آن که حادی والعَشَر اختر به آل حیدر است
 
تا کند عدلی به پا هرگز ندیده این جهان
او که نامش قائم آل الله و پیغمبر است
 
می‌شود هاتف بخواند این سخن در گوش من؟
مژده بادا! مهدی‌ات شافی به روز محشر است
 

میلاد سلطانی آزاد - بندرانزلی

برای حجاج بیت الله الحرام

تو دور می شوی از خویش تا رها باشی

دو روز سر زده همسایه ی خدا باشی

سفر به مرکز ثقل زمین، به چشمه ی وحی

رها از این همه آشوبِ ادّعا باشی

درست مثل تولد، نه مثل لحظه ی مرگ

کفن بپوشی و از زندگی جدا باشی

در آسمانی لبیک، بال و پر بزنی

که با ملائکه با روح همصدا باشی

و هفت بار بچرخی و رو نچرخانی

به پاس حرمت آیینه بی ریا باشی

شکوه دامن هاجر تو را بر انگیزد

نسیم هروله از مروه تا صفا باشی

تبر به دوش بگیری و مثل ابراهیم

به جانِ بتکده ی نفس خود بلا باشی

پرنده باش و رها باش، بال و پر وا کن!

تلاش کن که تو پایان ماجرا باشی

بیت الله الحرام(مکه)

كرد چون از امر خلاق جلیل

كعبه را برپا به دست خود خلیل

پس به خود بالیده و بنمود افتخار

كاین منم معمار بیت كردگار

بانی فرخنده بیت داورم

هم خلیل الله و هم پیغمبرم

حق پرستان را ولی بر حقم

رهروان را رهنمای مطلقم

تا ابد پاینده بادا این مقام

زانكه باشد قبله گاه خاص و عام

خانه امید مردان خداست

ملجاء درماندگان بینواست

مقصد و مقصود هر آزاده ایست

دستگیر هر ز پا افتاده ایست

باغ رضوان با صفایش بی صفاست

آن صفا تا این صفا را فرق هاست

خوشتر از تسنیم و كوثر زمزمش

فرش درگاه است عرش اعظمش

نی همین باشد مطاف خاكیان

بلكه باشد قبله افلاكیان

از بنای بیت خلاق جهان

جای دارد سر نهم برآسمان

چون خلیل الله چنین اندیشه كرد

وحی آمد ز آن سمیع حی فرد

كای خلیل من دمی آهسته تر

بس كن از این های و هوی و كروفر

گو چه كردی جز بنای بیت گل

هان مشو غافل ز آبادی دل

از بنای كعبه گل خوشدلی؟

وز مقام كعبه دل غافلی؟

ای خلیل من سخن از گل مگو

اهل دل شو جز حدیث دل مگو

هین مزن دیگر زبیت گل منم

بین كه خود معمار بیت دل منم

چون تو فانی می شود این بیت گل

آنچه را نبود فنا مائیم و دل

در دل بشكسته باشد خانه ام

گر شكستت دل تو را جانانه ام

اهل صورت گر طواف گل كنند

اهل معنی طوف بیت دل كنند

برای حاجیان بیت الله الحرام

ای که در کوی وفا ی دوست تنها می روی

مست وحدت در مقام قرب یکتا می روی

می روی تا در حریم کعبه بینی روی دوست

تا کنی آیینۀ دل را مصفا می روی

شسته ای از شوکت و مال و منال خویش دست

فارغ از اندیشۀ امروز و فردا می روی

راز وحدت بین در آن سامان که با شاه و گدا

یکزبان و یکدل و یکسان و یکجا می روی

حالیا تا محرم اندر کوی جانان گشته ای

با صفای دل بر محبوب یکتا می روی

پاک از نور حقیقت لوح دل کن چون کلیم

گر پی دیدار حق در طور سینا می روی

راه بس دشوار و شیطان سد راه است ای رفیق

هان مشو غافل که این ره بی محابا می روی

می کنی شب زنده داری در هوای روز وصل

گر نبینی مهر روی یار بی جا می روی

بانگ لبیک اجابت از لب دلبر خوش است

ورنه بیهوده است کاین پائین و بالا می روی

جامه تلبیس از تن دور کن گر چون مسیح

بر سر دار بلا از بهر مولا می روی

عاشقان را خلوت دل جایگاه دلبر است

بی جهت مجنون صفت در کوه و صحرا می روی

شو چو مردانی گدای ره نشین کوی دوست

کز پی دیدار آن ماه دلا را می روی

زیارت بیت الله الحرام

یا رب، امسال بدان رکن و مقامم برسان

کام من دیدن کعبه است و به کامم برسان

دولت وصل تو هر چند که خاص است، دمی

عام گردان و بدان دولت عامم برسان

جز به کام مدد عون تو نتوان آمد

راه عشق تو، بدان قُوت و کامم برسان

صبرم از پای در آمد، تو مرا دست بگیر

به سر تربت این صدر همامم برسان

چون هلال ار بپسندی که بمانم ناقص

به جمال رخ آن بدر تمامم برسان

هندوی آن درم ار خواجه جوازی بدهد

صبح بیرون برو روز است به شامم برسان

گر بدان روضه گذارت بود، ای باد صبا

عرضه کن عجز و زمین بوس و سلامم برسان

برای حجاج بیت الحرام

تو دور می شوی از خویش تا رها باشی

دو روز سر زده همسایه ی خدا باشی

سفر به مرکز ثقل زمین، به چشمه ی وحی

رها از این همه آشوبِ ادّعا باشی

درست مثل تولد، نه مثل لحظه ی مرگ

کفن بپوشی و از زندگی جدا باشی

در آسمانی لبیک، بال و پر بزنی

که با ملائکه با روح همصدا باشی

و هفت بار بچرخی و رو نچرخانی

به پاس حرمت آیینه بی ریا باشی

شکوه دامن هاجر تو را بر انگیزد

نسیم هروله از مروه تا صفا باشی

تبر به دوش بگیری و مثل ابراهیم

به جانِ بتکده ی نفس خود بلا باشی

پرنده باش و رها باش، بال و پر وا کن!

تلاش کن که تو پایان ماجرا باشی

مدینه شهر نبی تربت چهار امام                               به نقطه نقطه ی خاکت زما سلام سلام

اگر چه ساکت و آرام می رسی به نظر                       دلی نمانده که گیرد بیاد تو آرام

مزار چار امامی و شهر پنج تنی                               ز شش جهت بسویت حاجت آورند مدام

سزد چو نام شریف تو بر زبان آرم                              به حرمت سخنم انبیا کنند قیام

دوای درد دو عالم ز گرد صحرائی                                سلام بر تو که آرامگاه زهرائی

چراغ محفل جان مسجد الحرام دلی                        که بر طواف حریم تو بسته دل احرام

***                        غلام رضا سازگار (میثم )

یا رسول الله مهمان توئیم                                       میهمان تو ز ایران توئیم

سیّد عالم تو صاحب خانه ای                                  ما گرسنه بر سر خوان توئیم

در هوایت بال و پر افشانده ایم                                 ما کبوتر های ایوان  توئیم

از صف گرمای هجران سوختم                                 تشنه ی آبی  ز باران توئیم

گفته ای سلمان ز اهل بیت ماست                          ما زاهل بیت سلمان توئیم

با تو و آل تو پیمان بسته ایم                                   همچنان بر عهد و پیمان توئیم

ای زمینی که بقیع نام تو است                                     قبر زهرای جوان مرده کجاست

خوابگاه بدن خسته کجاست                                  جای آن پهلوی  بشکسته کجاست

کس مگر فاطمه در شهر نداشت                                که علی شب بدنش را برداشت

مـــــدینه شـــد گـُل یاسَت کجا نیلوفری          کدامین کوچه دارد داغ مـرگ مادری

مـــــدینه در کــــجاست، مــزار فاطمه          کـــجا گــــشـته خـــزان، بـهار فاطمه

فاطمه، فاطمه، فاطمه(2)

مدینه کوچه هایت بــوی زهرا می دهد          نشان از غربت شبهای مـولا می دهد

مـــــدینه در کــــجاست، مــزار فاطمه          کـــجـا گــشتـه خـــزان، بــهار فاطمه

                                    فاطمه، فاطمه، فاطمه(2)

مــدینه در کدامین کوچه زهرا را زدند          کجا در پیش طفلان یار مولا را زدند

مـــگر آنــجا علی، دو دستش بسته بود          کــه زهـــرا نـــالــه دلــش آهسته بود

فاطمه، فاطمه، فاطمه(2)

سکوتت ای مدینه می زند بر جان شَرر         سخن بــا ما بگو از قصه دیوار و در

بـــــگو از غــــربت امـــــــیر المومنین         بـــگـو شــد فــاطـمـه کجا نقش زمین

فاطمه، فاطمه، فاطمه(2)

مـــــــدینه ای گـــــواهِ اشک پنهان علی         به دامانت نهان شد دستـه گلهای علی

مــــــــدینه کــــــــو بلال، بگوید تا اذان         شـــده وقـــت نــماز، پیمبر را بخوان

فاطمه، فاطمه، فاطمه(2)

مــــــدینه کـــــو پـــــرستوئی کــه من بال و پرش بودم

                                           چـه شد آن طایر قدسی که من در محضرش بودم

مــــــــدینه کـــــــاش جـــــــان من بلا گردان او می شد

                                           کــــــــه عــمری باغبان غنچه های پرپرش بودم

 مـــــــــــدینه نـــــــخــــل امــــــــید مرا آتش زدند اعدا

                                           کـــــــــــنار بـــــاغ در اندیشه برگ و برش بودم

مــــــــدینه قــــــــصه پروانه را از من چه می پرسی؟

                                           مــــــــیان شــــــعله ها من شاهد خاکسترش بودم

مـــــــــدینه لـــــــــذت دیــــــدار زهرا را بپرس از من

                                           کــــــــه بــــر بــــالــین او محو نگاه آخرش بودم

مـــــــــــدینه از نــــــــفس افــــــتاد آن ریحانه در حالی

                                           کــــــــه مــــــن آئینه دار دیده او خون تَرَش بودم

مــــــــــدینه گر چه دستم بسته بود اما دلم می خواست

                                           کـــــــه در وقت ز پـــــا افتادن او در بـَرَش بودم

مــــــــــدینه آن شب قـــــدری که رفت آن نازنین مادر

          مدینه من شفا می گیرم امشب                          ز هجده سالگی می میرم امشب

مدینه تــــــــو گواه غربت من                                   کــــــــــه نا پیدا بماند تربت من

سلام ما بر مدینه و بر قبر مخفیف ای عصمت کبری

                            درود هر شیعه بر تو و بر، لاله های به خون خفته ات زهرا

بر تو می سوزد قلب سوزانم فاطمه جانم، فاطمه جانم

                           نـــــــه تنها بر غصه های دلت، اشک غم رود از چشم پیغمبر

که سوزد با یاد غربت تو ای شهیده حق شیعه تا محشر

                          اگـــــــــــــــــر دشمن در مدینه نمی زد به خانه تو از جفا آتش

نمی زد کس بر خیام حریم حسین تو در کربلا آتش

                         نـــــــمی شد در کوچه روی تو از ضرب سیلی دشمن اگر نیلی

نمی زد در کربلا به روی کودکانِ حُسینت کسی سیلی

                       تــــــــــــــو آن بانویی که روز قیامت لوای شفاعت بدست توست

دو دست عباس و پیرهن غرق خون حُسینت به دست توست

                       بـــــــــــــــــــر تو می سوزد قلب سوزانم فاطمه جانم فاطمه جانم

از صبر تو یا حسن جهان غرق غم است    چون زائر عارف بحق تو کم است

هـــــــــــــر کس به زیارت تو آید به بقیع   بـر روی پل صراط ثابت قدم است                                  

مرغ دل ما گشته گرفتار بقیع                         قــــربان بقیع و اشک زوار بقیع

شـبها که در بقیع را می بندند                    من گـریه کنم به پشت دیوار بقیع

خدا را شکر مهمان حسینم                                                همیشه بر سر خوان حسینم

به خود می بالم ای یاران عاشق                                        که من طفل دبستان حسینم

ندارم هیچ اندر کوله بارم                                                  گدای خوان احسان حسینم

بدم اما شما را دوست دارم                                                در این وادی پریشان حسینم

                                                خداوندا برس بر حال زارم

                                               که من خار گلستان حسینم

 عاشقان کربلا ، چند تا وداع داشت پسر فاطمه ، یک وداع در مدینه بود ، قبل از حرکت آمد مقابل قبر جدش پیغمبر ایستاد عرضه داشت یا رسول الله ، من حسین پسر دخترت فاطمه ام ، سر روی قبر پیغمبر نهاد گریه کرد ، لحظه ای به خواب رفت ، در عالم خواب رسول خدارا دید ، حسین را در آغوش گرفت میان چشمان حسین را بوسید فرمود : حسینم می بینم بزودی آغشته به خون ، تشنه لب در کربلا شهید خواهی شد فرمود : " یا حسین ، اُخرُج فَاِنَّ الله تعالی شاءَ اَن یَراک قَتیلاً "

شبانه با قبر مادر وداع کرد ، با قبر برادرش امام مجتبی وداع کرد ، آماده حرکت شد ، برادرش محمد حنیفه جلو آمد ، حسین جان حالا که می روی برو ولی چرا این زن و بچه ها را همراه می بری ؟ زینب را کجا می بری ؟ جریان خواب را برای محمد حنیفه تعریف کرد ، بعد ابی عبدالله فرمود :" قَد شاء الله تعالی اَن یَراهُنَّ سَبایا1" خدا خواسته که آنان را اسیر ببینند .