شهادت امام صادق ع - 14

آسوده شده ام خصم ستم کار مرا کشت      یک بار مگوئید که صد بار مرا کشت

گه روز مرا برد پیاده سوی مقتل                   گه تیغ کشید و به شب تار مرا کشت

بردند به مقتل به برم آل علی را                  داغ غم صد لاله بی خار مرا کشت

هر روز به یک شعله زد آتش جگرم را            هر لحظه به یک محنت و آزاد مرا کشت

من نجل علی بودم و دشمن به همین جرم   با دشمنی حیدر کرار مرا کشت

آن روز که زد خصم به کاشانه ام آتش           فریاد میان در دیوار مرا کشت

آن شب که عدو از ره کین دست مرا بست    زنجیر وتن عابد بیمار مرا کشت

                        میثم زسرشک غم و خون جگر خود

دلم گردیده خون از کینه  منصور یاجدّا                       چه سازم با چنین مغرور ازحق دور یاجدّا

زبس در سینه دارد کینه اولاد پیغمبر                            به بزم میگساری ام برد بازور یاجدّا

به آزار من دلخسته می کوشد هدف دارد                  چراغ علم ودانش را کند بی نور یاجدّا

تن اهل و عیالم همچو بید از بیم می لرزد                 چو می آید برای جلب من مامور یاجدّا

سواره جانب دارالعماره می برد دشمن                           مرا پای پیاده با تن رنجور یاجدّا

به جرم آنکه هستم حامی قرآن و محرومان               به مرگم می کند تهدید آن مزدور یاجدّا

گهی برمن تعارف می کند جام شراب از کین              گهی از بهر قتلم می دهد دستور یاجدّا

گهی با معذرت خواهی در آغوشم کشد گاهی          برای شعر خوانی می کند مجبور یاجدّا

به زهر کینه آخر تار و پودم را گسست از هم             که گشتم راحت از آزار آن مغرور یاجدّا

نمی دانست آن ظالم که با قتل من مظلوم               شود با لعنت حق تا ابد محشور یاجدّا

                                                نمی دانست معنی شهادت را که می سازد

                                                به عالم روزگارت را شب دیجور یاجدّا

چنان پیچیده در نای زمان فریاد یا زهرا          که داده خرمن هستی ما بر باد یا زهرا

سرت بادا سلامت ای گل گلزار پیغمبر           که بلبل از غم گل از نفس افتاد یا زهرا

بهار ما مبدّل بر عزا گردید و فرزندت               شده مسموم زهر کینه از بیداد یا زهرا

به یاد پهلوی شکسته و آن سینه مجروح      بسان نی چنان نالید تا جان داد یازهرا

در کاشانه اش از آتش بیداد می سوزد         بجرم اینکه میباشد تو را اولاد یازهرا

سرو پای برهنه نیمه شب می برد آن جانی پیاده بر در آن جانی جلاد یا زهرا

                        زدرد بازوان خسته تو حضرت صادق

                        به یاد تازیانه خوردنت افتاد یازهرا

                                                                                    ( ژولیده نیشابوری)

بنال ای دل که در نای زمان فریاد راکشتند                 بهین آموزگار مکتب ارشاد را کشتند

اساتید جهان باید به سوگ علم بنشینند                 که در دانشگه هستی بزرگ استاد را کشتند

به جرم پاسداری از حریم عترت و قرآن                      رئیس مذهب و الگوی عدل وداد را کشتند

به زهر کینه در شهر مدینه یا رسول الله                    مبارز پیشوای عالم ایجاد را کشتند

به جای اشک خون دل ببار ای آسمان زین غم           که نور دیدگان سیّد سجّاد را کشتند

دریغ و درد کز بیداد منصور ستمگر                            به جرم یاری دین مظهر امداد را کشتند

به جنّت مادرش زهرا پریشان کرده گیسو را               که بهر حفظ قرآن شافع میعاد را کشتند

                                                من ژولیده میگویم زنسل ساقی کوثر

                                                امام جانشین و پنجمین اولاد را کشتند

تنها نشد ز زهر ستم آب ، پیکرت                یک عمرریخت آتش اندوه برسرت

هر روز بود روز تو از دود آه شب                    هر لحظه ریخت خون دل از دیده ترت

چشمت زدور بود به ذریّه رسول                  بردند سوی مقتلشان از برابرت

آن شب که شعله گشت زکاشانه ات بلند     یاد آمد از شکستن پهلوی مادرت

بردند دست بسته تو را چون علی ، ولی      سیلی نخورد پشت در خانه همسرت

خصمت نگاه داشت سه ساعت به روی پا     دیگر نبود بسته دو بازوی خواهرت

تیغ ستم سه بار به قتلت کشیده شد         دیگر نخورد چوب به لب های اطهرت

بودند اهل بیت تو بعد از تو بس عزیز             دیگر اسیر خصم نگردید دخترت

این غم مرا کشت که به شهر مدینه نیست   جز بوسه نسیم به فبر مطهّرت

غربت نگر که  پشت در بسته بقیع              صورت نهد به دامن دیوار ، زائرت

در حیرتم چگونه کفن شد جنازه ات             چیزی نمانده بود از اندام لاغرت

                        میثم گدای تواست مرانش از کوی خویش

                        ای مهر و مه ، دو خاک نشین سائل درت     

به چشم دل بود مانند دیدن                       حدیث از تحفه الزّائر شنیدن

چو ثقل مجلسی محبوب شیعه است          از او خرّم ریاحین الشریعه است

در آن جا صحبت ار بشّار دارد                      که با او صبح صادق کار کند

چه صبحی صادق آل محمّد                        به تئبدات رحمانی مؤید

حضور حضرتست و محو و ماتش                  گرفته حلقه باب النجاتش

پس از عرض ادب با خسته حالی                سخن سرکرد با مولی الموالی

که یا نورالهی یا حجة الله                          چو کردم عزم دیدار تو در راه

زنی دیدم به زاری در کف زور                      اسیر دام مامورین معذور

به استقبال اشک و آه می رفت                  به ضرب تازیانه را می رفت

نوای داد خواهی کرده سر لیک                   کسی نگشود او را لب به لبیک

به استمداد خود می خواند حق را               که بر گرداند او شاید ورق را

به دلتنگی امین الله فرمود                           چو خلقی شاهد این ماجرا بود

زنی دیدی و سوز و اشک و آهش                نپرسیدی چو بود آخر گناهش

به پاسخ گفت مولا زآن چه دیدم                 شگفت آوردم از مردم شنیدم

که گویا این زن جان و دل آگاه                      به سختی بر زمین افتاده درراه

همان جایی که او لغزیده پایش                   گرفته اوج آهنگ صدایش

به یا زهرا که دل ها غنیمت                        بود نفرین حق بر ظالمینت

همان هایی که سد کردند ره را                    ستم کردند در حق نور زهرا

سخن گفتن همان و صدمه دیدن                 به دست خود بلای جان خریدن

نه یاغی بود و نه خارج زدین بود                  تبّری جسته بود و جرمش این بود

ز سوز صحبت آن مرد شیعی                      برون شد حضرت ازحال طبیعی

شرار غم فکند آتش به جانش                     در جوی خون گشود از دیدگانش

نه تنها دیده اش گوهر فشان شد                که دست و دامنش گوهر نشان شد

سپس فرمود ای بشّار برخیز                       بیا در مسجد سهله که ما نیز

بخواهیم از خدا آزادیش را                          بدست آریم حکم شادیش را

به سودایی که درسر بود مارا                     زخود رفتیم در مسجد خدارا

به خاک از روی طاعت جبهه سودیم            به تسبیح و نماز و سجده بودیم

درآن حالت که دلشوری دگر داشت              امین الله سر از سجده برداشت

که اینک زن رها از قید غم شد                    ز دامانش جدا دست ستم شد

بدین معنی چو او فرمود اشارت                   مبشّر آمد وداد این بشارت

که آن زن را امیر کوفه بخشود                     چو رای دل به دست آوردنش بود

چو او بخشد درهم ، لیک رد کرد                  به شکر آن که حق اورا مدد کرد

چو راوی از روایت بار ایستاد                        امام او را دوصد در هم فرستاد

که زن آساید از اندوه هستی                      ببندد در به روی تنگدستی

سلامش هم رساند اما خدایا                     به سختی در شگفتم من که آیا

چه ربطی داشت این ها با گذشته ؟            مگر آیا چه بر زهرا گذشته

که دل آتش بگیرد جان بسوزد                     که قلب عالم امکان بسوزد

اگر این است تاثیر شنیدن                          شنیدن کی بود مانند دیدن

قدی خم گشته قلبی زار و خسته               دلی پر خون و پر وبالی شکسته

تنی کاهیده و رنگی پریده                          دل و پهلویی از در صدمه دیده

شباهنگی که با صوت حزینی                     سرودش بود ه ( یا فضّه خذینی)

وصیت کرده مولا از سر صبر                        نجاتش بخشد از تنهایی قبر

وصیت نامه اش شرح غم او                        جهان در حیرت از عمر کم او

                                    علی در خانه زهرایی چنین داشت

                                    عجب صبری امیر المؤمنین داشت

به چشم دل بود مانند دیدن                       حدیث از تحفه الزّائر شنیدن

چو ثقل مجلسی محبوب شیعه است          از او خرّم ریاحین الشریعه است

در آن جا صحبت ار بشّار دارد                      که با او صبح صادق کار کند

چه صبحی صادق آل محمّد                        به تئبدات رحمانی مؤید

حضور حضرتست و محو و ماتش                  گرفته حلقه باب النجاتش

پس از عرض ادب با خسته حالی                سخن سرکرد با مولی الموالی

که یا نورالهی یا حجة الله                          چو کردم عزم دیدار تو در راه

زنی دیدم به زاری در کف زور                      اسیر دام مامورین معذور

به استقبال اشک و آه می رفت                  به ضرب تازیانه را می رفت

نوای داد خواهی کرده سر لیک                   کسی نگشود او را لب به لبیک

به استمداد خود می خواند حق را               که بر گرداند او شاید ورق را

به دلتنگی امین الله فرمود                           چو خلقی شاهد این ماجرا بود

زنی دیدی و سوز و اشک و آهش                نپرسیدی چو بود آخر گناهش

به پاسخ گفت مولا زآن چه دیدم                 شگفت آوردم از مردم شنیدم

که گویا این زن جان و دل آگاه                      به سختی بر زمین افتاده درراه

همان جایی که او لغزیده پایش                   گرفته اوج آهنگ صدایش

به یا زهرا که دل ها غنیمت                        بود نفرین حق بر ظالمینت

همان هایی که سد کردند ره را                    ستم کردند در حق نور زهرا

سخن گفتن همان و صدمه دیدن                 به دست خود بلای جان خریدن

نه یاغی بود و نه خارج زدین بود                  تبّری جسته بود و جرمش این بود

ز سوز صحبت آن مرد شیعی                      برون شد حضرت ازحال طبیعی

شرار غم فکند آتش به جانش                     در جوی خون گشود از دیدگانش

نه تنها دیده اش گوهر فشان شد                که دست و دامنش گوهر نشان شد

سپس فرمود ای بشّار برخیز                       بیا در مسجد سهله که ما نیز

بخواهیم از خدا آزادیش را                          بدست آریم حکم شادیش را

به سودایی که درسر بود مارا                     زخود رفتیم در مسجد خدارا

به خاک از روی طاعت جبهه سودیم            به تسبیح و نماز و سجده بودیم

درآن حالت که دلشوری دگر داشت              امین الله سر از سجده برداشت

که اینک زن رها از قید غم شد                    ز دامانش جدا دست ستم شد

بدین معنی چو او فرمود اشارت                   مبشّر آمد وداد این بشارت

که آن زن را امیر کوفه بخشود                     چو رای دل به دست آوردنش بود

چو او بخشد درهم ، لیک رد کرد                  به شکر آن که حق اورا مدد کرد

چو راوی از روایت بار ایستاد                        امام او را دوصد در هم فرستاد

که زن آساید از اندوه هستی                      ببندد در به روی تنگدستی

سلامش هم رساند اما خدایا                     به سختی در شگفتم من که آیا

چه ربطی داشت این ها با گذشته ؟            مگر آیا چه بر زهرا گذشته

که دل آتش بگیرد جان بسوزد                     که قلب عالم امکان بسوزد

اگر این است تاثیر شنیدن                          شنیدن کی بود مانند دیدن

قدی خم گشته قلبی زار و خسته               دلی پر خون و پر وبالی شکسته

تنی کاهیده و رنگی پریده                          دل و پهلویی از در صدمه دیده

شباهنگی که با صوت حزینی                     سرودش بود ه ( یا فضّه خذینی)

وصیت کرده مولا از سر صبر                        نجاتش بخشد از تنهایی قبر

وصیت نامه اش شرح غم او                        جهان در حیرت از عمر کم او

                                    علی در خانه زهرایی چنین داشت

                                    عجب صبری امیر المؤمنین داشت

ای کوی تو کعبه ی خلایق                       طالع زرخ تو  صبح صادق

ای پایه ی منبرت فراتر                               از کرسی هفت چرخ اخضر

تا نام ، زماه و مهر بوده ست                      خاک در تو ، سپهر بوده ست

گفته ست خرد بس آفرینت                        ای صد تو هشام ، خوشه چینت

گردش زفلک اشاره از تو                            استاد خرد ، زراره از تو

چون مؤمن طاق از تو آموخت                      لب بر لب هر چه مدّعی دوخت

اندیشه هر آنچه بود مجمل                        بشنید مفصّل از مفضّل

گر طالع بختری ، خجسته ست                   در حلقه درس تو نشسته ست

کی مکتب تو نظیر دارد                              صدها چو ابو بصیر دارد

تا مشعل علم جابر افروخت                        بس نکته خرد که از تو آموخت

شد شهره به دهر ، مذهب تو                     حمران و آبان و مکتب تو

فانی نه که جاودانه تو                               دریایی و بی کرانه ای تو

هر سرو که سرافراز مانده ست                   حرف الف از قد تو خوانده ست

از چیست قد فلک خمیده است                  بارغم تو مگر کشیده است

یا آن که سپهر بهر تعظیم                           کرده ست الف چو حلقه جیم

روی تو کجا به بدر ماند                              شام تو به شام قدر ماند

خورشید کجا و پرتو بدر؟                            ای شام تو رشک لیلة القدر

منصور که قصد کشتنت کرد                        و آهنگ شهید کردنت کرد

برروی تو چون کشید شمشیر                     شد حالت او دچار تغییر

می دید ، به چشم خود مجّسم                 کز فرط غضب رسول خاتم

با قهر ، و را خطاب می کرد                         وزخشم بر او عتاب می کرد

ای روح حیات از تو جاری                            وی از تو امور در مجاری

کشتند تو را  وعید کردند                            با زهر تو را شهید کردند

                                    من عاصیم و تویی شفیعم

                                    من عاشق تربت بقیعم

                                                            محمد علی مجاهدی ( پروانه )

آن که سرو بوستان مصطفی ست               شمع  جمع دودمان مرتضاست

چون نگین در خاتم دین زیور است               صادق آل محمد جعفر است

مؤمنان را در شریعت مقتداست                  رهروان را در طریقت رهنماست

جان پاکش مطلع انوار غیب                        سینه اش گنجینه اسرار غیب

صد بهار از باغ خلقش شمّه ای                  صد کتاب از مدحش شرذمه ای

موج ها از بحر جان انگیخته                        عقل و ایمان را به هم آمیخته

موجی از دریای علمش هفت بحر                گردی از سامان کویش هفت شهر

اهل دانش ریزه خوار خان اوست                  بر سرخان کرم مهمان اوست

فعل او معیار حق ، قولش صواب                  منطق شیوای او فضل الخطاب

در بحار معرفت غوّاص بود                           عارفان را مقتدای خاص بود

ذرّه ای از تاب رویش آفتاب              رشحه ای از طبع فیّاضش سحاب

                                    کاشف الاسرار در آفاق بود

ای دریغ آن گلبن بی خار رفت         نغمه خوان گلشن اسرار رفت

تا ندای ارجعی را گوش کرد            در زمان جام شهادت نوش کرد

چون هزار آوا سوی گلزار رفت          نغمه خوان تا خلوت دلدار رفت

ای دلت مشکوة انوار وجود             رازدان عالم غیب و شهود

از تو بنیان شریعت استوار              از تو آئین حقیقت پایدار                

مدعی تا تاخت در ایوان تو              حجتش باطل شد از برهان تو

آفتابا ترک این گلشن کنی             تا که تحت الارض را روشن کنی

ای زتو آیین حق را اعتبار               جاودانی جاودان  ، در روزگار

                                    تا در آیند از پی هم صبح وشام

                                    بر تو و بر تربت پاکت سلام

                                                                        ( محمود شاهرخی )

آن طائر بهشتی تنها در آشیانه                   چون شمع در دل شب می سوخت عاشقانه

سوزش شرار سینه ،  ذکرش ترانه ی دل                آهش به اوج افلاک اشکش برخ روانه

کی دیده زاهدی را وقت عبادت شب                  با دسته بسته دشمن بیرون برد زخانه

او با کهولت سن با قامت خمیده                           این با قساوت قلب در دسته تازیانه

آن زاده پیمب ارثیه اش از حیدر                           این بود کز سرایش آتش کشد زبانه

هر چند خانه اش سوخت از دود و شعله افروخت     دیگر نخورد یارش سیلی در آستانه

آوخ که کشت منصور او را به زهر انگور            دردا که گشت خاموش آن گریه شبانه

هفتاد سال عمرش سال غم بود                         هر لحظه دید بیداد از فتنه زمانه

آن عزّت رفیعش آن غربت بقیعش                        جز تلّ خاک نبود از قبر او نشانه

                        میثم اگر چه در خاک مدفون شد  آن تن پاک

                        تا روز حشر باشد این نور جادوانه

صادق که امام و رهبر و هادی ماست                       واندر کف اوسرخط آزادی ماست

ای آن که شدی برهمه سابق        وی رهبر راستین صادق

ای ماه منیر و نجم ثاقب                 اسلام زتو نور و روشنی یافت

                                    ای رهبر جمله ی خلایق

                                                ***

از نور جلّی مکتب تو                     وز خان وسیع نعمت تو

وز لطف عمیم و کثرت تو                از فیض کلام و  حکمت تو

                                    فیض برده سوابق و لواحق

                                                ***

با فهم تو فقه سروری شد             بارای تو خلق رهبری شد

وز سعی و تلاش مذهبیّت شیعه به تمامه جعفری شد

                                                ***

ای آینه ی جمال هستی               سرمایه ی حق و حق پرستی

تو دست خدای مهربانی                نیست فوق ید تو هیچ دستی

                                                ***

خورشید شده چراغ راهت              عالم همه جمله در پناهت

                        عدنان که رهین مکتب توست

                        گردد به فدای خاک پایت

زداغ حضرت صادق دلم تنها نمی سوزد         دلی نبود که از داغ جان فرسا نمی سوزد

به حال حضرتش سوزد دل هر سنگ سخت امّادل منصور دون بر حال آن مولا نمی سوزد

زانگور زهر آلوده آخر کرد مسمومش             دل گلچین به پرپر کردن گلها نمی سوزد

شهی کز نور علمش عالم علم است نورانی چرا بر تربتش شمعی در این شبها نمی سوزد

بود قبر رئیس مذهب ما در بقیع ویران           غمی زین بیش در عالم دل ما را نمی سوزد

جهانی گرید و نالید مؤید زین عزا لیکن          ولی همچون دل فرزند او موسی نمی سوزد

بنال ای دل که شور غم بپا شد                   مدینه سر به سر ماتم سرا شد

بدشت سینه بذر غم بکارید                       که سوگ حضرت صادق بپا شد

زطوفان حوادث کشتی  ، علم                     در امواج بلا بی ناخدا شد

چراغ روشن بزم محبت                              خموش از صرصر جور و جفا شد

زبیداد و ستمکاری منصور                           رئیس مذهب شیعه فدا شد

گرفته گرد غم کرسی دانش                        جهان علم غرق در عزا شد

امام صادق از بیداد منصور                          شهید مکتب دین خدا شد

                                    زغم آینه دلها شکسته

                                    قلوب اهل دل ماتم سرا شد

همه در فغانم ، زغم نهان صادق                  زند آتشی به جانم ، غم جاودان صادق

دو هزار ننگ و نفرین به تمام دشمانش         که نموده هتک حرمت ، به حریم جان صادق

به فدای خاک پایش ، شده ام غرق عزایش   دل عاشقان شکست از ، غم بی امان صادق

چه خوشا اگر کنم رو ، به مدینه و بقیعش     به زلال اشک شویم ، قبر بی نشان صادق

                                    در مدینه اش بگردم ، پی قبر مادر او

                                    که بیابم آن مزار مام قد کمان صادق

ای مهر تو بهترین علایق                جانها به زیارت تو شایق

ما را نبود بجز خیالت                     یاری خوش و همدمی موافق

بیماری روح را دوا نیست                جز مهر تو ای طبیب حاذق

ای نور جمال کبریائی                    ای نور تو زینت مشارق

روزیکه دمید نور خلقت                  رخسار تو بود صبح صادق

از جلوه تو ، تبارک الله                   فرمود به خلقت تو خالق

حسن تو خود از جمال زهراست      ای زاده بهترین خلایق

بر تخت کمال و تاج عصمت             آخر که بود بجز تو لایق

تفسیر کلام ایزدی بود                   گفتار توای امام صادق

باشد سخن تو جادوانی                بوده است چو با عمل مطابق

افسوس شد شهید آخر                 از حیله ناکسی منافق

                                    از داغ تو شد جهان عزادار

                                    زیرا به تو عالمی است عاشق

امام صادق(ع)-ولادت

خیزید دو آیینۀ توحید ببینید

در مشرق یک صبح، دو خورشید ببینید

دو مطلع الانوار درخشید، ببینید

در عید نبی بار دگر عید ببینید

عیـد دگـری بـاز دل از خلــق ربــوده

چون حضرت صادق به جهان چشم گشوده

 امروز گشودند ز رحمت در دیگر

گردید عیان حُسنِ خدامنظر دیگر

از جوفِ حرم گشت برون حیدر دیگر

یا آمده میلاد پیام‌آور دیگر؟

این عید جهان گستر شیعه است ببینید

میلاد ششـم رهبر شیعه است ببینید 

 انوار خدا تافته بر بام مدینه

پیراهن نور است بر اندام مدینه

دل می‌برد از اهل ولا نام مدینه

پیچیده به گوش همه پیغام مدینه

کامروز دمیده است به تن روح امامت

تبریک که آمد به جهان نوح امامت

 این آینۀ روی خداوند جلیل است

این گمشدگان را به خط نور، دلیل است

این بر علی و فاطمه پاکیزه سلیل است

این راهبر آدم و موسا و خلیل است

ایـن تـا ابـد استـاد اساتید جهان است

با آنکه عیان است، نهان است، نهان است

 دانش ببرَد سجده به خاک قدم او

تکمیل شده فیض مسیحا ز دم او

دریای کرم بوده نمی از کرم او

پیوسته بوَد علم به ظل علم او

بر بام سپهرِ شرفِ اوست ستاره

تا عمر جهان جابر حیان و زراره

 انفاس مسیحاست مسیحای نسیمش

موسی «ارنی» گو شده در طور حریمش

دل مخزن اسرار خداوند حکیمش

تا حشر رسد بر همگان فیض عظیمش

دیـوار تجـلای الهـی اسـت رواقش

طاق است میان همگان مؤمن طاقش

 بی‌منطق او علم بریده است زبانش

روییده گل «علّم الانسان» ز بیانش

دائم گهر علم بوَد ریگ روانش

علم است و ابوحمزه و حمران و ابانش

تـا حشـر امیـران سخـن بندۀ اویند

تنها نه همین است بنده او زنده اویند

 این است که قرآن شده روشن ز کلامش

این است که برتر ز مقام است مقامش

این است که دانش شده مرهون قیامش

این است که داده‌است خداوند سلامش

سـر تـا قـدم آیینـۀ خیـرالبشر است این

دردانه شش بحر و یمِ شش‌گهر است این

 ای ملک خداوند گلستان بقیعت

دل‌ها همه زوّار بیابان بقیعت

ارواح رسل، ساکن ایوان بقیعت

جنت همه یک گوشه ز دامان بقیعت

هر زائر دلداده که بشناخت شما را

از پنجره‌های حرمت دید خدا را

 مهر تو چو روح آمده در پیکر جبریل

فرش ره زوار حریمت پر جبریل

هر شب حرم خلوت تو مشعر جبریل

از روز ازل سایۀ تو بر سر جبریل

اوصـاف تــو را غیـر خـداونـد نـدانــد

میثم چه سراید؟ چه بگوید؟ چه بخواند؟