شهادت امام جواد ع - 13

بر خاک حجره ، سر می گذارم                    تنهای تنها جان می سپارم

قاتل مرا کشت با کام عطشان                    بابا رضا جان ، بابا رضا جان

                                    بابا رضا جان ، بابا رضا جان

در را به رویم ، از کینه بسته                      در انتظار مرگم نشسته

او می زند کف ، من می دهم جان              بابا رضا جان ، بابا رضا جان

                                    بابا رضا جان ، بابا رضا جان

آب خوش من ، اشک روان بود                    قوت و غذایم ، زخم زبان بود

جرمم چه بوده ، ترویج قرآن                        بابا رضا جان ، بابا رضا جان

                                    بابا رضا جان ، بابا رضا جان

جسمم  به ماند ، از جور ایّام                     گه کنج حجره ، گه بر روی بام

دیدم بسی من ، ظلم فراوان                      بابا رضا جان ، بابا رضا جان

آتش زند از کین دل، اهل ولا را                            /کشتند و از زهر جفا ، ابن الرضا را،ابن الرضا را

                                                آه و وا ویلا ، آه و واویلا «2»

کرببلا شد کاظمین زین محنت و غم ، زین محنت و غم /چون ماه ذیقعده شده ، ماه محرم ، ماه محرم

                                                آه و وا ویلا ، آه و واویلا «2»

گردیده از ظلم و جفا ، خون بردل او ، خون بر دل او /همسری بی مهر و وفا ، شد قاتل او ، شد قاتل او

                                                آه و وا ویلا ، آه و واویلا «2»

د رحجره در بسته از ، کید زمانه ، از کید زمانه /زد بال و پر آن طایر ، عرش آشیانه ، عرش آشیانه

                                                آه و وا ویلا ، آه و واویلا «2»

یا فاطمه دلهای ما خون شد ، بیادت خون سد بیادت /مانده به زیر آفتاب ، جسم جوادت ، جسم جوادت

من که پرپر می زنم ، تشنه لب در لانه ام          بر علی موسی الرضا من گل یک دانه ام

                                    من جوادم – جان بدادم – تشنه لب در لانه ام

همسر بیگانه ام ، با کنیزان دف زند      می دهم من جان ز کف او به شادی کف زند

                                    دلم کبابم – رفته تابم – همسرم شد قاتلم

از شراره زهر  غم ، سینه ام شد چاک چاک   من لبم خشکیده او، آب ریزد روی خاک

                                    همچو جدم – گویم هر دم – العطش تا جان دهم

من که همچون شمع و ، سوزد از پا تا سرم        بر مشامم می رسد بوی عطر مادرم

                                    در بر من – مادر من – آمده وقت وصالم

من ماه عالمینم                           خورشید کاظمینم

نور دل حسینم                            نور دل حسینم

                        بابا رضا کجایی – می سوزم از جدایی

در حجره جان  سپارم                    در حال احتضارم

من همدمی ندارم                        من همدمی ندارم

                        بابا رضا کجایی – می سوزم از جدایی

بر دیده ام ستاره                          در سینه ام شراره

با قلب پاره پاره                            با قلب پاره پاره

                        بابا رضا کجایی – می سوزم از جدایی

دردا که رفتم از حال                      از بس زدم پرو بال

در لانه افتادم                              از فرط ناتوانی

                        بابا رضا کجایی – می سوزم از جدایی

گوئید تشنه جان داد                     خاموش شد ز فریاد

از این غریب تنها                          پرسند اگر نشانی

دردا که گشت با من بیگانه یار جانی                با دست خود مرا کشت لب تشنه در جوانی

من از نفس فتادم بر خاک رخ نهادم                             او می زند به مرگم لبخند شادمانی

دردا که گشت با من بیگانه یار جانی                با دست خود مرا کشت لب تشنه در جوانی

ای بلبلان بنالید ای لاله ها بریزید                               شد باغبان دل را گلزار جان خزانی

دردا که گشت با من بیگانه یار جانی                با دست خود مرا کشت لب تشنه در جوانی

غم ها به دل نهفتم ، دردم به کس نگفتم                      بردم به گور با خود صدغصه نهانی

دردا که گشت با من بیگانه یار جانی                با دست خود مرا کشت لب تشنه در جوانی

لب تشنه ام ثوابی ای ام فضل آبی                                 بالله این نباشد پاداش مهربانی

دردا که گشت با من بیگانه یار جانی                با دست خود مرا کشت لب تشنه در جوانی

عمرم چو عمر یک آه کوتاه بود کوتاه                                   شد اول حیاتم پایان زندگانی

دردا که گشت با من بیگانه یار جانی                با دست خود مرا کشت لب تشنه در جوانی

دردا که رفتم از حال از بس زدم پر و بال                               در لانه اوفتادم از فرط ناتوانی

دردا که گشت با من بیگانه یار جانی                با دست خود مرا کشت لب تشنه در جوانی

گوئید تشنه جان داد خاموش شد ز فریاد                      از این غربت تنها پرسند اگر نشانی

دردا که گشت با من بیگانه یار جانی                با دست خود مرا کشت لب تشنه در جوانی

 جانم به لب رسیده میثم بگو که دیده                   مرغی به لانه اینسان افتد ز نغمه خوانی

دردا که گشت با من بیگانه یار جانی                با دست خود مرا کشت لب تشنه در جوانی

کنم چو یاد من از حالت امام جواد                             شود کباب دل از حالت امام جواد

نه مونسی ، نه انیسی نه یار و غمخواری                که تا دمی کند او رأفت امام جواد

جوان و گوشه بغداد و شهر پر دشمن                        فغان زبی کسی و غربت امام جواد

بوقت داد جان، دوستی نبُد پیشش                         که پرسد از غم و از محنت امام جواد

امروز برای غربت میوۀ دل ثامن الحجج ، امام جواد گریه کنید ، امام رضا (ع) فرمودند : پسرم (جواد)

به جور و ستم کشته خواهد شد ، اهل آسمانها بر او خواهند گریست 1 بگو آقا ترا به جان جوادت نظری به این مجلس ما کن .

درست امام حسن مجتبی هم در خانه غریب بود ، همسرش قاتلش بود،اما پرستاری چون زینب کبری داشت، کنار بسترش ابی عبدالله بود ، قمر بنی هاشم بود .

اما قربان  غربت امام جواد ، کسی کنار بسترش نبود ، هی صدا می زد جگرم ، آیا به او آب دادند ؟ نه والله ،

آن زن ملعونه دستور داد  کوزه های آب را جلوی چشمش شکستند ، مثل جدش حسین تشنه جان داد .

امروز امام رضا عزا دار است ، اگر با دیده دل نگاه کنی امروز ثامن الحجج گریان است در غم میوۀ دلش جوادالائمه ، بگو آقا آجرک الله ، آخر روز شهادت میوۀ دلش امام جواد ، جوان از دست داده آن هم جوانی مثل جواد الائمه ، در شهر غربت ، با لب تشنه ، در حجره در بسته ، بگو امام رضا میوۀ دلت را با لب تشنه شهید کردند .

اما کربلا جوان امام حسین علی اکبر را از دم شمشیر و نیزه ، تا حسین فاطمه ناله علی اکبررا شنید با عجله آمد، یک قدری امام حسین به آن بدن نگاه کرد نشست کنار بدن ، سر علی را به دامن گرفت ، دلش آرام نشد ،

سر جوانش را به سینه چسبانید دلش تسلی پیدا نکرد ، همه دارند نگاه می کنند ببینند حسین با علی اکبر چه  می کند ، یک وقت دیدند خم شد صورت به صورت علی گذاشت ، هی صدا می زد ، میوۀ دلم علی .

لب گشا حرف بزن ، من به فدای سخنت                     مخفی از عمه تو ، بوسه زنم بر دهنت

زسوز غم پر پروانه می سوخت                                   ز داغ لاله ای گلخانه می سوخت

وجودش را شرر زد آشنایی                                         که از جور دل بیگانه می سوخت

بنوشید آب از پیمانه زهر                                         دل پاکش از این پیمانه می سوخت

ز آوای جواد آن جان زهرا                                               نهان گلشن جانانه می سوخت

میان حجره بود و ناله می کرد                                    به حال وی دلی آنجا نمی سوخت

از همین جا دلت را روانه آن  حجره ای کن که امام جواد میان آن حجره افتاده ، از سوز زهر به خود 

می پیچید ، اما کشنده تر از این زهر ، زهر بی وفایی همسرش بود ، بمیرم برات آقا محرمی نداشتی ، چه کشید جواد الائمه ، آن ساعتی که دید اُمالفضل در حجره را بست کنیزانش را جمع کرد گفت : شادی کنید تا کسی صدای ناله امام را نشنود بعد شهادت هم دستور داد بدن امام را بالای بام مقابل آفتاب بیندازند ، اما کبوترها  می آمدند بالهاشون را بهم می دادند تا آفتاب به این بدن نتابد ، اما عاشقان امام جواد این بدن دیگر برهنه نبود ، بی سر نبود ، این بدن پاره پاره نبود .

رحمت خدا بر این ناله ها ، ای دلهای آماده ، بمیرم برای عزیز فاطمه حسین ، که دخترش بدن بابا را نشناخت، صدا زد عمه این بدن کیه درد دل می کنی ؟ فرمود : سکینه جان این بدن بابایت حسینِ ، همه صدا بزنید حسین حسین .

الا که مظهر جود خدا یکتایی                                        نُهم سلاله پاک رسول بطحایی

توئی که خیر کثیر خدای بر خلقی                               کتاب عشق رضا و یادگار زهرائی

خدای خوانده جوادت که جود پیشۀ توست                       تو بر تمام کریمان امیر و مولائی         

همین نه عقده گشای خلایقی امروز                           که دستگیر همه عاصیان به فردائی

مراست عقده دیدار کاظمین بدل                          چه می شود ز دل این عقده را تو گشائی

می دانم دل همه برای کاظمین امروز پر می زند ،امروز دلت را روانه کن کاظمین حرم آقا جواد الائمه ، حاجت دارها ، مریض دارها .

به باغ عشق و وفا بعد مادرت زهرا                            جوان ترین گل پرپر میان گلهایی

قربان عمر کوتاهت برم آقا ، مثل مادرش زهرا عمر نازنینش کم بوده است ، بیست و پنج سال بیشتر نداشت . آی مردم ، کجای عالم سراغ دارید یک کسی تشنه اش باشد . هی صدا بزند جگرم ، دارد می سوزد اما کف بزنند ، هلهله کنند . بمیرم برای لبهای خشک آقا ، هی صدا می زد : ام الفضل جگرم دارد می سوزد .

دلم از بی کسی در التهاب است                             خدایا ناله هایم بی جواب است

کشم پا بر زمین از سوز این زهر                               نوای کام خشکم آب آب است

بعد شهادت امام رضا ابا صلت یک سال در زندان بود می گوید : یک وقت دلم گرفت احساس دلتنگی کردم بعد شهادت امام رضا ، یک شب بیدار ماندم و مشغول دعا و عبادت شدم متوسل شدم به امام جواد خدا را بحق جواد الائمه قسم دادم مرا نجات دهد هنوز دعای من تمام نشده بود دیدم امام جواد در زندان نزد من حاضر است . فرمود : ابا صلت چه کاری داری ؟ گفتم آقا یکسال زندانم بعد شهادت پدر بزرگوارتان، فرمود : کجا می خواهی بروی من آزادت کنم ؟ 1 گفتم آقا من یکسال زندانم چرا الان آمدی مشکل مرا حل کنی و مرا نجات دهی ؟

فرمود اباصلت تو امروز گفتی یا امام جواد الائمه ادرکنی من هم پاسخ تو دادم .

ای ســــــــرا پـــــــــا جلوۀ باری تعالی یا جواد

ای ســــــــرا پـــــــــا جلوۀ باری تعالی یا جواد

در میان حجره جان می داد و یک یاور نداشت

                                              غیر درد و غم نهان در سینه آن سَرَور نداشت

آفتــــــــــــــاب عمر کوتاهش نهان می شد ولی

                                              آسمان دیده اش جز اشک و خون اختر نداشت

کس عیادت جز اجل زان یوسف زهرا نکرد

                                               گرگ مرگ آمد ولی او تاب در پیکر نداشت

او میان حجره جان می داد و قاتل پُشت در

                                              پای کوبی کرد و شرم از روی پیغمبر نداشت

تـــــــــــــا کند رفع عطش آن لالۀ باغ رضا

                                             غــــــیر سقای دو چشمش هیچ آب آور نداشت

بوی عطر غربت آمد از حریم حُجره اش

                                             بــــــــــاغبان باغ حق چون او گل پرپر نداشت

مظلوم تــــر از جواد بغداد نداشت      آن مظـــــهر داد تاب بیداد نداشت

می خواست که فریاد کند تشنه لبم       از سوز جگر طاقت فریاد نداشت

ز سوز غم پر پروانه می سوخت         ز داغ لاله ای گلخانه می سوخت

امام نهمین شد کشته از زهر جفا امشب

                                               بشهر غربت از جور جفای اشقیا امشب

میان حجرۀ در بسته می فرمود: اُم الفّضل

                                       مرا کشتی ز جور و کینه ات ای بی وفا امشب

تو میدانی که من زنده نمی مانم ز زهر کین

                                         بـــــــــده آبی مرا ای کافر دور از خدا امشب

به بسته در برویم دُخت مأمون ستم گستر

                                         مبـــــــــادا بشنود از من فغان و ناله ها امشب

اگر چه با لب تشنه سپارم جان شرینم

                                         ولــــــــــی می نالم از بهر شهید کربلا امشب

نباشد غمخوار گیرد سرم را روی زانویش

                                         بیـــــــاد آرم من از احوال شاه سر جدا امشب

بنال ای کربلائی از غم سلطان مظلومان

                                         بــــــــــــــــگو از بیکی خامس آل عبا امشب

[ناد علی کربلائی]

از یــار بی وفا چه کشیدم به روزگار     از روزگـــــار شکوه کنم یا زدست یار

کُشتۀ زهر کین، شد امـــــــــــــــام جواد

                                           غُلقله از غمش، در دو عـــــــــــــالم فتاد

مصطفی در جنـــــــــــــان شد بغم مبتلا

                                            واویــــــــــــــلا، واویلا، واویلا، واویلا

نـــــــــــــــــــهمین حجت کردگار مجید

                                            شـــــــــــــد ز زهر ستم در جوانی شهید

خــــــــاک غم بر سرِ شیعه شد زین عزا

                                            واویــــــــــــــلا، واویلا، واویلا، واویلا

گـــــــــــــوشۀ حجره از شدت زهر کین

                                            در تـــــــــــــــــــلطم بُد آن سرور متقین

گه ز سوز عــــــــطش بُد به شور و نوا

                                            واویــــــــــــــلا، واویلا، واویلا، واویلا

گاه و بـــــــــا ام فضل خسته و دل ملول

                                             مــــــــــی گفت و العطش آن عزیز بتول

مُردم از تشنــــــــــــــگی ای زن بی وفا

                                              واویــــــــــــــلا، واویلا، واویلا، واویلا

عـــــــــــــــــاقبت از جفا آن شه عالمین

                                              از عطش جان سپرد همچو جدش حسین

بســـــتــــــــرش شد زمین، آن ولی خدا

                                              واویــــــــــــــلا، واویلا، واویلا، واویلا

بسوز ای دل، ز داغ جواد الائمه     شده شب عزای جواد الائمه

واویلا صد واویلا(2)

فاطمه دیده گریان، برای جواد است   نخل ایمان فتاده، در خاک بغداد است

واویلا صد واویلا(2)