من که پرپر می زنم ، تشنه لب در لانه ام بر علی موسی الرضا من گل یک دانه ام

من که پرپر می زنم ، تشنه لب در لانه ام          بر علی موسی الرضا من گل یک دانه ام

                                    من جوادم – جان بدادم – تشنه لب در لانه ام

همسر بیگانه ام ، با کنیزان دف زند      می دهم من جان ز کف او به شادی کف زند

                                    دلم کبابم – رفته تابم – همسرم شد قاتلم

از شراره زهر  غم ، سینه ام شد چاک چاک   من لبم خشکیده او، آب ریزد روی خاک

                                    همچو جدم – گویم هر دم – العطش تا جان دهم

من که همچون شمع و ، سوزد از پا تا سرم        بر مشامم می رسد بوی عطر مادرم

                                    در بر من – مادر من – آمده وقت وصالم