شهادت امام کاظم ع - 6

امام موسی بن جعفر(ع)-شهادت

یا رب رضای من بود اندر رضای تو

که اینسان اسیر بند گرانم برای تو

روز و شبم به ظلمت زندان یکی بود

هر چند روشن است دلم از ضیای تو

از بی کسی و ظلمت زندان مرا چه باک

چون مونسم تویی و منم مبتلای تو

سخت است درد غربت و هجران و انتظار

اما چه غم که سهل شود در هوای تو

از سوز زهر، جان به لب آمد مرا ولی

شادم که می‌رسم به وصال لقای تو

دیگر ز عمر سیرم و از زندگی بری

خواهم که جان خویش نمایم فدای تو

آن کنج خلوتی که برای عبادتت

می‌خواستم، نصیب شوم از عطای تو

ای حجت خدای که باب الحوائجی

دارد امید بر تو "موید" گدای تو

امام موسی بن جعفر(ع)-شهادت

پر بسته بود... وقت پریدن توان نداشت

مرغی که بال داشت ولی آسمان نداشت

خو کرده بود با غم زندان خود ولی

دیگر توان صبر در آن آشیان نداشت

جز آه زخم های دهن باز کرده اش

در چارچوب تنگ قفس همزبان نداشت

آنقدر زخمی غل و زنجیر بود که

اندازه ی کشیدن یک آه جان نداشت

زیر لگد صداش به جایی نمی رسید

زیر لگد شکست و توان فغان نداشت

با تازیانه ساخت که دشنام نشنود

دیگر ولی تحمل زخم زبان نداشت

هر چند میزبان تنش تخته پاره شد

هرچند روی پل بدنش سایبان نداشت

دیگر تنش اسیر سم اسب ها نشد

دیگر سرش به خانۀ نیزه مکان نداشت

امام موسی بن جعفر(ع)-شهادت

گر چه سوز همه از آتش هجران تو بود

رمز آزادی توحید به زندان تو بود

دوستان اشک فشانند به یاد تو ولی

خنده زن خصم گر از دیدۀ گریان تو بود

آه پنهان تو از محبس در بسته گذشت

که جهان را سخن از ناله و افغان تو بود

دامن خاک کجا روی نکوی تو کجا؟

ای که هر عرش‌نشین دست به دامان تو بود

تا گریبان افق با نفس صبح شکافت

مرغ شب آه کشان سر به گریبان تو بود

داد فرمان ز چه بر قتل تو هارون در حبس؟

ای که آزادی، سر در خط فرمان تو بود

از چه در برق مناجات تو افلاک نسوخت؟

ای که سوز همه از سینۀ سوزان تو بود

شب تاریک که هر خانه چراغی دارد

شعلۀ آتش دل شمع شبستان تو بود

تو که بر پیکر بی جان جهان جان بودی

از چه بر تختۀ در پیکر بی جان تو بود

«میثم» دلشده را از در خود دور مکن

که گهی مرثیه خوان گاه ثنا خوان تو بود

امام موسی بن جعفر(ع)-مناجات

هرگاه غمت به سینه با ناز آید

جان بر تن غمدیدۀ من باز آید

تا صحن و رواق کاظمینت با شوق

مرغ دل خسته ام به پرواز آید

اران حریف چشم تو دریا نمیشود
دیگر کسی شبیه تو آقا نمیشود

صدها کلیم میچکد از نوک ناخنت
موسی بدون اسم تو  موسی نمیشود

دارالشفای حضرت مریم ضریح تو
هرگز مسیح بی تو مسیحا نمیشود

ای ذوالفقار حضرت حیدر خروش کن
لا حول جز به قوتت الا نمیشود

زندان که نه،به چشم تو معراج عاشقیست
یوسف بدون چاه و ذولیخا نمیشود

باید که از زبان عدو روضه خوان شویم
مرثیه از زبان غزل ها نمیشود

میخواست اشک چشم شما را درآورد
فهمیده بود حل معما نمیشود

میگفت این قبیله کرار تا ابد
هم بیخیال سیلی زهرا(س)نمیشود

دانست جز به تیشه توهین و ناسزا
این کوه ایستاده قدش تا نمیشود

با خنده گفت وقت خروج از سیاه چال
طوری زدم که تا به ابد پا نمیشود

پهلو و دست و صورت و چشم کبود،نه
این روضه در دهان کسی جا نمیشود

هر چند زخم سینه تان باز تر شده
چون جای زخم سینه زهرا(س)نمیشود

یک یا حسین گفتی و دندانتان شکست
قران چوب خورده مداوا نمیشود

با اولین نگاه،رضا گریه کرد و گفت
زنجیر از گلوی شما وا نمیشود

دستان ما دخیل تو باب الحوائج است
دستی شبیه دست تو پیدا نمیشود

وقتی مسیر کرببلا کاظمین توست
یعنی سفر بدون تو امضا نمیشود

شاعر : محمد معاذاللهی پور(کاتب)

 تدبیر کــردند......... قتل ترا بر گـــردن تقـــــــــدیر کردند 

 آنهاکه بازهر......... کام ترا از زندگـــــانی ســـــیر کردند

 با تازیــــــانه........ درپیش چشمت کوچه راتصویرکردند

  با ناســزاها.........  بدتر ز کار تیــــغه ی شمشـــیر کردند 

  باضرب سیلی...... یک روزه, صدساله رخت را پیرکردند

 باکظم غیظت........ روباه ها پیش تو خود را شـــیر کردند

 درچارده سال........ با ضربه ها در کشتنت تاخــــیر کردند 

 شمع وجودت......... شد آب و تشییع ِ غُل و زنجـیر کردند

شاعر : صمد علیزاده

تویی که هر نفس از عشق مشتعل شده ای

به سرزمین ادب بارش غزل شده ای

فقط نه شاه چراغی ،که شاه شاهانی

کفیل روزی عشاق از ازل شده ای

تو پاسدار حریم ولایتی آقا

و چون عمویت ابالفضل بی بدیل شده ای

به هر که سوی تو آمد چنان کرم کردی

که بین خیل کریمان هم مثل شده ای

عجیب آب حریم شما شیرین است

یقین حلاوت "احلی من العسل " شده ای

تمام خطه ی شیراز ماست یک حلقه

و تو نگین سلیمان بر این محل شده ای

عزای زینب کبری چه کرد با دل تو ؟

که داغ دار غم کربلا و تل شده ای

شاعر : ایمان دهقانیا

یا باب الحوائج یا موسی ابن جعفر (ع)

در  راه خدا نام علی(ع) زمزمه کرد

دشمن  ز  کلام حقّ او  واهمه  کرد

با هر سخنش کاخ ستم می لرزید

احیا ، جلوات ِحیدر و فاطمه(س) کرد

---

یوسف به ته چاه دیانت می کرد

دشمن به مقام او اهانت می کرد

بی رحمی هارون به سیه چال رسید

بر  حافظ  اسلام  خیانت  می کرد

---

ما مفتخریم باب حاجت داریم

با دشمن اسلام لجاجت داریم

ما پیرو مکتب پیمبر هستیم

بر گفته ی خودبه حق سماجت داریم

اصغر چرمی

من در این زندان هارون روزها سر می کنم

پیروی از جدّ خود ساقیِّ کوثر می کنم

در غُل و زنجیرِ هارون حبس گشتم بی گناه

زیر و رو با ذکر حق کاخ ستمگر می کنم

من ز پا تا سر پُر از درد جراحاتم ولی

استقامت در بلا با یاد مادر می کنم

عُقده ها دارد به دل سِندی بی شرم و حیا

روضه های کوچه را با درد باور می کنم

گر زپای نیمه جانم دائماً خون می چکد

یاد دردِ پهلوی مجروح مادر می کنم

صورتم از ضرب سیلیّ عدو نیلی شده

یاد مظلومیت زهرای اطهر می کنم

اصغر چرمی

امام کاظم(ع)-مدح و شهادت

ای دستگیر خلق خدا دست هایتان

زیباترین جواب دعا دست هایتان

گفتم در این مسیر گدایی تان کنم

شاید رسد به دست گدا دست هایتان

دستانتان دو دست خداوند طاهر است

دست پُر از گناه کجا، دست هایتان؟!

از این گناهکاری دستان من چقدر

افتاده است فاصله تا دست هایتان

باور نمی کنم فقط از کثرت گناه

نگرفته اند دست مرا دست هایتان

باشد! به خاک پای شما سجده می کنم

خورده به خاک پای شما دست هایتان

وقتی به خاک پای شما بوسه می زنم

دارم به دست های شما بوسه می زنم

اسلام راستین، مسلمان درست کن

با یک نگاه حضرت سلمان درست کن

از کیمیای دیده ی خود خرج ما نما

این سنگ را تو لوءلوء و مرجان درست کن

مولا بیا به خاک کف گیوه های خود

دست محبتی بکش انسان درست کن

در این دلی که محبس تنهایی من است

یک پنجره به سمت امامان درست کن

یک پنجره که آن طرفش روی ماه تست

سمت صفوف آینه داران درست کن

از نسل تو امام خراسان درست شد

از نسل من گدای خراسان درست کن

ذکر علی علی من از لطف این در است

از آه های سینه ی موسی بن جعفر است

ای آفتاب مشرقی سایه های من

ای سایه سار جود و عطای خدای من

رنجور کرده مرغ تنت را سیاه چال

نگذاشت بال و پَر بزنی ای همای من!

مستوجب عذاب منم، من که عاصی ام

آقا چرا تو درد کشیدی به جای من

زنجیر دور پای تو را بسته ام به دل

زنجیر روضه های تنت بست پای من

اشکم به درد بزم عزای حسین خورد

شاید به دردِ دردتان بخورد اشک های من

گفتی به نوکرت، به مسیّب که در قفس

دلتنگی من است برای رضای من

شیعه همیشه با تو هماهنگ می شود

وقتی دلش برای رضا تنگ می شود

در این قفس ز شوق خدا گریه می کنی

با ذکر یا رضا و رضا گریه می کنی

آقا برای مغفرت شیعیان خود

این قدر سر به سجده چرا گریه می کنی

در این سیاه چال، به تنهایی خودت

یا که برای کربُبلا گریه می کنی

بر غربت حسین جدا ناله می زنی

بر عمّه جان خویش جدا گریه می کنی

در زیر تازیانه، چرا بیخودی زِ خود

داری برای فاطمه ها گریه می کنی

مرد یهود رفته ولی تو هنوز هم

چون بُرد نام فاطمه را گریه می کنی

هر چند بی حساب تو را می زد آن یهود

شکر خدا کنار تو معصومه ات نبود

امام کاظم(ع)-شهادت

زندان رواق روشنی شد غرق نورت

دیوارها نمناک از شرم حضورت

دهلیزها مستند هنگام عبورت

زنجیر تسبیحی به دستان صبورت

این بندها در بند زلف دلپذیرت

موسای دربندی و هارون ها اسیرت

یوسف که ترس از تنگی زندان ندارد

جان جهان است او غم کنعان ندارد

سیمرغ عاشق فکر آب و نان ندارد

زندان توان بستن مردان ندارد

عاشق دلش دریاست، حتی کنج زندان

تصویری از دنیاست، حتی کنج زندان

ای هفت دریا خیره در پهنای صبرت

هفت آسمان یک برکه در دریای صبرت

ای هفت شهر عشق در معنای صبرت

زانو زدند ایوب ها در پای صبرت

آقا! به این حجم بلا عادت ندارم

باید بگویم شاعرم، طاقت ندارم

سنگینی شلاق و آن بازو!... خدایا

زنجیر بر آن قامت دلجو!... خدایا

چنگال زندانبان و آن گیسو! ... خدایا

خون و شکست طاق آن ابرو!... خدایا

هر چند در دستان او جام بلا بود

از تشنگی یکریز یاد کربلا بود

معصومه دلتنگ است چشمانش به راه است

فهمیده‌اند انگار یوسف بی‌گناه است

بر صورتش اما چرا ردی سیاه است

پایان این قصه گمانم اشتباه است

یوسف می‌آید روی تابوت است اما

از اشک یاران دجله مبهوت است اما

موسای ما از طور سینا بی عصا رفت

تخت سلیمان باز با باد صبا رفت

این نوح روی موجی از اشک و دعا رفت

تا پر کشید اول دلش پیش رضا رفت

بی او اگر چه عشق مشکی پوش می‌شد

نور خدا بود او مگر خاموش می‌شد

در بند بود و عالمی دربند اویند

سادات جمله نوری از پیوند اویند

شه زادگان این جا همه فرزند اویند

هر گوشه فرزندان دانشمند اویند

وا می‌کند بر روی ما بن بست‌ها را

باب الحوائج شد بگیرد دست‌ها را