تبلیغات
آخرين ارسال هاي تالار گفتمان
|
برای آمدنت ای نگار می گریم
نشسته ام به ره و بی قرار می گریم
شنیده ام که جمعه ز کعبه می ایی
بسوی قبله ی پراز انتظار میگریم
به کوچه های فراقت نشسته ام تنها
در ارزوی تو بی اختیار می گریم
به شال سبز تو دل را دخیل می بندم
به مهربانیت ای غمگسار می گریم
دوباره سفره ی افطار چیده شد بی تو
به حال زار دلم زار زار می گریم
چه لحظه ها که شما را زیاد می بردم
به تیره روزیم ای گلعذار میگریم
شکستم دل تو شرم من کجا رفته
برای این گنه بی شمار می گریم
حميد كريمي
تعداد بازديد : 104
پنجشنبه 11 تیر 1394 ساعت: 9:38
نویسنده: خادم الزهرا (س)
نظرات(3)
مطالب مرتبط
بخش نظرات این مطلب
| این نظر توسط فدایی مازندرانی در تاریخ 1394/04/11 و 9:50 دقیقه ارسال شده است | |||
|
ﺍﺯ ﻟﺸﮑﺮ ﺍﻣﺎﻡ، ﻏﻼﻣﯽ ﺳﯿﺎﻩﺭﻧﮓ
ﺧﺎﻝِ ﺳﻮﺍﺩِ ﮐﺸﻮﺭ ﻫﻨﺪ ﻭ ﺩﯾﺎﺭ ﺯﻧﮓ ﺁﻣﺪ ﺑﻪ ﭘﯿﺶ ﺁﻥ ﺷﻪ ﻭ ﮔﺮﺩﻥ ﻧﻤﻮﺩ ﮐﺞ ﺩﺭﺧﻮﺍﺳﺖ ﮐﺮﺩ ﺍﺯ ﺷﻪ ﻟﺐﺗﺸﻨﻪ، ﺍﺫﻥ ﺟﻨﮓ ﮔﻔﺘﺶ ﺷﻪ ﺷﻬﯿﺪ، ﻣﮑﻦ ﺭﻭ ﺑﻪ ﮐﺎﺭﺯﺍﺭ ﮐﺂﻥ ﺟﺎ ﺑﻪ ﮐﺎﺭ ﻧﯿﺴﺖ ﺑﻪ ﺟﺰ ﻧﺎﻭﮎ ﺧﺪﻧﮓ ﮐﺲ ﺯﯾﻦِ ﺳﭙﺎﻩ، ﮐﺎﺭ ﻧﺪﺍﺭﺩ ﺑﻪ ﺗﻮ، ﭼﺮﺍ ﺧﻮﺍﻫﯽ ﮐﻨﯽ ﺑﻪ ﺧﻮﯾﺶ ﺩﺭ ﺍﯾﻦ ﻟﺤﻈﻪ ﮐﺎﺭ، ﺗﻨﮓ؟ ﮔﻔﺘﺎ ﺷﻮَﻡ ﻓﺪﺍﺕْ ﺑﻪ ﺧﯿﻞ ﻓﺪﺍﯾﯿﺎﻥ! ﺩﺍﺭﯼ ﻣﮕﺮ ﺯ ﺑﻮﺩﻥِ ﻫﻢﭼﻮﻥ ﻣﻨﯽ ﺗﻮ ﻧﻨﮓ؟ ﺭﻭﯼ ﻣﺮﺍ ﺳﯿﺎﻩ ﻣﮑﻦ ﺑﯿﺶ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ، ﺷﺒﻬﺎ! ﺧﻮﺍﻫﻢ ﮐﻪ ﺗﺎ ﺯ ﻟﻄﻒ ﺗﻮ ﮔﺮﺩﻡ ﺳﻔﯿﺪﺭﻧﮓ ﻣﯽﺩﺍﻧﻤﺖ ﺳﯿﺎﻫﯽ ﻟﺸﮑﺮ ﺿﺮﻭﺭ ﻧﯿﺴﺖ ﻟﯿﮑﻦ ﻣﺰﻥ ﺑﻪ ﺷﯿﺸﻪﯼ ﺍﻣّﯿﺪ ﻣﻦ، ﺗﻮ ﺳﻨﮓ ﺍﺯ ﺧﻮﻥ، ﺭﺥ ﺳﯿﺎﻩ ﮐﻨﻮﻥ ﺳﺮﺥ ﻣﯽﮐﻨﻢ ﺑﺎﻻﺗﺮ ﺍﺯ ﺳﯿﺎﻩ ﮐﻪ ﮔﻔﺘﻪ ﺍﺳﺖ ﻧﯿﺴﺖ ﺭﻧﮓ؟ ﺩﺍﺩﺵ ﺍﺟﺎﺯﺕ ﺁﻥ ﺷﻪ ﻭ ﺁﻣﺪ ﺑﻪ ﺭﺯﻡﮔﺎﻩ ﺟﻤﻌﯽ ﺯ ﺯﯾﻦ ﻓﮑﻨْﺪ ﻭ ﻧﮕﻮﻥ ﺷﺪ ﺯ ﭘﺸﺖ ﺧﻨﮓ ﺑﺮ ﺧﺎﮎ ﻭ ﺧﻮﻥ ﺗﭙﯿﺪ ﻭ ﺻﺪﺍ ﺯﺩ ﺣﺴﯿﻦ ﺭﺍ ﺳﻮﯾﺶ ﺷﺘﺎﻓﺖ ﺧﺴﺮﻭ ﻟﺐﺗﺸﻨﻪ، ﺑﯽﺩﺭﻧﮓ ﺍﺯ ﺍﺳﺐ ﺷﺪ ﭘﯿﺎﺩﻩ، ﻫﻤﺎﻥ ﻣﻌﺪﻥ ﮐَﺮَﻡ ﺩﺭ ﺑﺮﮐﺸﯿﺪ ﭘﯿﮑﺮ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺯ ﻟﻄﻒ، ﺗﻨﮓ ﺭﺥ ﺑﺮ ﺭﺧﺶ ﻧﻬﺎﺩ ﻭ ﺑﮕﻔﺘﺎ: «ﻣُﻬَﯿﻤِﻨﺎ»! ﺑﻮﯾﺶ ﻧﻤﺎ ﭼﻮ ﻣُﺸﮏ ﻭ ﺭُﺧﺶ ﮐﻦ ﺳﻔﯿﺪﺭﻧﮓ! ﺩﯾﺪﻧﺪ ﺑﻮﯼ ﻣُﺸﮏ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺟﺴﻢ ﺳﺎﻃﻊ ﺍﺳﺖ ﺳﻬﻞ ﺍﺳﺖ ﺑﻮﯼ ﻣُﺸﮏ ﮐﻪ ﺑﻮﺩﺵ ﺯ ﻣُﺸﮏ، ﻧﻨﮓ ﺧﻮﺍﻫﯽ ﮐﻪ ﺭﻭﺳﻔﯿﺪ ﺷﻮﯼ ﻣﺜﻞ ﺁﻥ ﺳﯿﺎﻩ ﺟﺎﻥ ﮐﻦ ﻧﺜﺎﺭِ ﺧﺎﮎِ ﺭﻩِ ﺷﺎﻩِ ﮐﻢﺳﭙﺎﻩ |
||
برای دیدن نظرات بیشتر روی شماره صفحات در زیر کلیک کنید
