در نفس شعله ی جگر دارم
قلب سوزان و چشم تر دارم
من به خاک مدینه گم شده ای
از دو عالم عزیز تر دارم
چشمی از اشگ ماتمش لبریز
دلی از ناله پر شرر دارم
ناله ی دخترِ رسول خداست(ص)
شعله هایی که در جگر دارم
منم آن شمسه ی سپهر کمال
که هزار آسمان قمر دارم
گر چه مخفی است از نظر قبرم
به محبّان خود نظر دارم
گر چه زوّار، بی خبر زمنند
من زاحوالشان خبر دارم
ای بسا دل که دور تربت خود
همچو مرغ شکسته پر دارم
من همان نخل سبز توحیدم
که ولای علی ع را ثمر دارم
به دفاع علی ع کنم تقدیم
هر چه با خویش برگ و بر دارم
گر چه ماه رخم بود نیلی
روی چون مهر جلوه گر دارم
نه ز ایثارِ جان بود باکم
نه غم از کشتنِ پسر دارم
من طرفدار حیدرم حاشا
دست از این عقیده بر دارم
در دل دشمن از تمامِ وجود
به دفاع علی ع سپر دارم
سندم سینه ای که آزرده
روی آن مُهر مُعتبر دارم
تلخی تازیانه شیرین است
زآنکه شور علی ع به سر دارم
آه مولا بود به جانم حبس
خون دل جاری از بصر دارم
بر علی ع هر شب از علی ع پنهان
اشگ در دیده تا سحر دارم
شکوه از بی وفایی امّت
با خداوندِ دادگر دارم
خاطرات من است و محسن من
آنچه از آستانِ در دارم
سینه ام چاه غصّه های علی ع است
در غم اوست ناله، گر دارم
فاطمه س ، این منم که در غمِ تو
اشگ در دیده چون گهر دارم
گر چه آلوده ام غلام توام
چه غم از آتش سقر دارم
«میثمم» میثم شما هستم
با شما نسبتی دگر دارم
تا بگریم به ماتمت همه عمر
گهي محرّم گهی صفر دارم
اندازه بود چادرش اما کشیده شد