از دل چاهِ سينه ي بي تاب در شب غصه آه مي کشد تا که هم رنگ خاکيان بشود آسمان هم سياه مي پوشد **

از دل چاهِ سينه ي بي تاب

در شب غصه آه مي کشد

تا که هم رنگ خاکيان بشود

آسمان هم سياه مي پوشد

**

چشم و بغضم دوباره همراهند

تا مرا سمت آسمان ببرند

زائرم دست بر دعا دارم

تا مرا لحظه ي اذان ببرند

**

گريه ارثيست مادرانه که هر

شيعه با آن هميشه مأنوس است

ولي اين بار گريه ايرانيست

روضه اش از هوالي طوس است

**

دلشان مي تپد کبوترها

خاک ماتم به بال و پر دارند

از روي گنبد امام رضا

عزم يک گنبد دگر دارند

**

اي عزادارهاي پر خاکي

کمي آهسته تر که جا ماندم

کاظميني کنيد بال مرا

بشکن اي بغض بي صدا ماندم

**

السلام عليک جود خدا

آشنا هستم اهل ايرانم

پدرت آبروي کشور ماست

سائل سفره ي خراسانم

**

تو جوان مرگ دوم ايلي

پدرت پا به پات مي سوزد

نوکرت هم دوباره با هرم

آتش روضه هات مي سوزد

**

بگو از حجره اي که در بسته ست

چقدر روي خاک بي تابي

از همان پيچ و تاب معلوم است

جگرت پاره ،تشنه ي آبي

**

دست و پا مي زني و بيهوده ست

در حجره به روت مي بندند

نفست را هدر نده اينها

پا به پاي عزات مي خندند

**

لب تو آب را صدا مي زد

همسرت آب بر زمين مي ريخت

به روي خاک خون لبهايت

بعد هر آه آتشين مي ريخت

**

چه بدون ملاحظه بردند

بر سر بام شد شکسته پرت

فکر برخورد را نمي کردند

فکر برخورد پلکان سرت

**

گرچه مويت به حجره خاکي شد

پنجه اي لا به لاش ديده نشد

تن تو با طمع به پيروهنت

اينطرف آن طرف کشيده نشد

مسعود اصلانی