زمزمه آروم آروم¬جاري¬ميشه¬ازچشاش اشكاي سردش غرق خونه دل چاه از صحبتاي پر دردش سي¬ساله¬دل¬شكسته¬ش¬پرد

زمزمه

آروم آروم­جاري­ميشه­ازچشاش اشكاي سردش

غرق خونه دل چاه از صحبتاي پر دردش
سي­ساله­دل­شكسته­ش­پردرد و اضطرابه
آخه روي دست خسته­ش­هنوزم جاي طنابه
هنوزم يه چشم پر خون از غم فاطمه داره
با صداي غم گرفته روي لب زمزمه داره:
به خدا يادم نميره تو كوچه دستامو بستند
جلوي چشاي خسته­م شاخة ياسو شكستند
اما حالا دل تنگش مي سوزه از شعلة تب
تو باغ زلف سپيدش شقايق گل داده امشب
بخدادل­تودلش­نيست­بي­سروسامونه حالش
توي محراب­لاله­گون شدمثه­زهرا پر و بالش
به شب سياه غمهاش سر زد عاقبت سپيده
اومده دنبال مولا بانوي قامت خميده
نگرون حال بابا دل غنچه هاي ياسه
چشاشون­هم پره اشكه هم به رنگ التماسه
ابراي گريه گرفته آسمون ديده هاشو
آخه داره آروم آروم مي كنه وصيتاشو
درد دل كرد باغبون با گلاي بنفشه و ياس
يكي­يكي حرفاشو زد تا كه شد نوبت عباس
روزيكه­داداش­حسينت ميشه بي ياور و تنها
براي لباي اصغر ميشي آب آور و سقا
اما رو خاكا مي افته پسرم دست رشيدت
مي خوره تير مشك آبو نا اميد ميشه اميدت
اما جات خاليه تا كه بشنوي صداي ناله
برسي اونجا به داد طفل خستة سه ساله
روي نيزه ها مي بيني با پيشوني شكسته
زينب و كوفه ميارن ولي با دستاي بسته