بی تو ای جان جهان جان من آزرده بود
ماه من رخ بنما با تو که افسرده بود؟
خسته دلم ماه وشم در طلب روی تو ام
خواب ندیدمت که من طالب ابروی تو ام
ابر بهار چشم من عزم گریستن کند
دیدن تنگ چشم تو زخم به یوسفان زند
ماه شب چهارده فاصله تنگ آمده است
نیامدی غروب شد شنبه ی ننگ آمده است
عمر گذر می کند و هجر تو سر نمی شود
آمدنت دیر شده چرا سحر نمی شود
باد صبای آشنا صبح وصال کی رسد؟
جمعه به جمعه می رود جمعه ی سال کی رسد؟
تنگ دل غمین من با تو چه باز می شود
ندبه ی روز جمعه ها با تو چه ناز می شود
دعای عهد خوانمت که العجل صاحب زمان
بیا به جان مادرت بیا بمان بیا بمان
آقا بیا ... بیا دیگر بس است دوری ... گفتند دوری و دوستی اما نه اینقدر... آقا به جان مادرت زهرا بیا... به جان مادرت هم می شود مگر نیایی؟؟ حرفم را پس میگیرم . آقا کجایی؟؟ ندبه های ما تا به کی؟! ... ندبه هایی که با مظلومیت حسین شروعشان می کنیم و به امید آمدنت شعار یا لثارات الحسین سر می دهیم... من بی وفایی میکنم و عهد می شکنم و تو چه صبور ... چشمهایم خون نمی شود گر نیایی بگذار چشمهایم لااقل رنگ خون را بگیرد ... آقا دلم تنگ است ... نه از نیامدنت ... نه ... از کرده های خودم ... آن کرده هایی که تو خود می گویی انتظارشان را نداری... همان هایی که بهخاطرشان نمی آیی... و من ... آقا ناامید نیستم اما ... امایش را بگذار نگویم ... اگر وقتش نرسیده بیایی برایت نامه می نویسم ...اینطور یا جور دیگر ... مهم خواندن توست... تو فقط مراقب خودت باش ... من هم از خدایمان همین را می خواهم ... !
ڪلام مختصر بیقـــراریام این است