دارم اميد عنايت از خداى فاطمه
تا شوم از جان و دل مدحت سراى فاطمه
مادر گيتى نمى زايد دگر در روزگار
دخترى با شوكت و مجد و علاى فاطمه
خلقت كون و مكان باشد طفيل خلقتش
هستى ماهست باقى از بقاى فاطمه
فضه را در هر دو عالم فخر بر مريم رواست
زآنكه شد خدمتگزارى در سراى فاطمه
صد هزاران همچو هاجر آستان بوس درش
ساره دارد چشم احسان بر عطاى فاطمه
روز محشر از كسى راضى نگردد كردگار
تا نباشد شامل حالش رضاى فاطمه
در ازل جبريل چون كردى قبول خدمتش
شد امين وحى از نزد خداى فاطمه
گر نكردى خلقت شير خدا را حق نبود
همسرى شايسته در عالم براى فاطمه
جز نبى و مرتضى نشناخت زهرا را كسى
بود حق ظاهر ز چهر حق نماى فاطمه
قاف تا قاف جهان پر شد زصيت رفعتش
بر سر عالم شد افسر خاك پاى فاطمه
آدم و نوح و خليل و موسى و عيسى به حشر
چشمشان باشد به احسان و عطاى فاطمه
حبّذا آنكس كه فردا در بساط كبريا
خويش را سازد به نحوى آشناى فاطمه
از خدا خواهد فراهى تا شود در روز حشر
جايگاهش بر در دولت سراى فاطمه
فراهى كاشانى 004-65
اندازه بود چادرش اما کشیده شد