شبی خوش است که باشد شب ضیافت یار
خوشا نوای نی و دف خوشا حکایت یار
طواف کعبه نمودم به شوق روی نگار
به شوق دوست بخواندم نماز حاجت یار
میان منبر و محراب خیمه گاه نیاز
سپرده چشم مرا غم کنار خلوت یار
نکرده شکوه نگاهم ز دودمان حجاب
ز پشت پرده رسیدم به بی نهایت یار
کشند پرده به چهره پری رخان زمین
اگر زچهره برافتد نقاب صورت یار
به سرو باغ بگو چشم خود گشای دمی
ببین که در حرم ما چه کرده قامت یار
عجب مکن ز مغنّی که بعد از آن همه عمر
فروخت ساز صبا را به یک عنایت یار
به خانه ی دل من این سرای امن خدا
قیامتی شده بر پا شب ولادت یار
به کام خلق نشاطی که میدهد رطبش