حضرت عباس ع

‏عباس

ای که آوره چشمان تو دریا می­شد

‏غرق در نیل غمت حضرت موسی می شد

می­رسی دست نداری وکسی از پس نخل

‏با عمودی، به سر راه تو پیدا می شد

همه دیدند به روی بدن تو هر تیر

‏با چه زوری بغل تیر دگر جا می­شد

رفتی و باد سیاهی طرف معجر رفت

‏اول بی کسی زینب کبری می­شد

رفتی و با همه غربت خود حس کردم

‏بی تو ای پشت و پناهم کمرم تا می شد

مادرم آمد و عطر نفس علقمه ات

‏پر طرفدارترین روضه دنیا می شد