حضرت عباس(ع)
اى به معراج شرف
بالاترین
اى به جمع دلبران زیباترین
اى بهار بى خزان هاشمى
سبزپوش بوستان هاشمى
با نگاهت یاس خوشبو مى شود
گلشن احساس خوشبو مى شود
هیچ گل همچون گل احساس نیست
یاس هم خوشبوتر از عباس نیست
محرم وصلى به میقات حسین
روى تو، طور مناجات حسین
اى عمود خیمهگاه اهل بیت
اى به گاه غم پناه اهل بیت
همتّت چون روز عاشورا بلند
قامتت چون شاخه ى طوبى بلند
چشم گردون خیره بود اما ندید
آفتاب و ماه را یك جا ندید
غیر آنجا كز تاسف آفتاب
ماه را مى كرد با حسرت خطاب
كه اى گلی که از حسن شبنم پاك تر
وى ز قلبم سینه ات صد چاك تر
اى كس من، بى كسى من ببین
یك تنه تنها و این دشمن ببین
رفتى و بردى ز دل صبر و شكیب
خوب بنهادى برادر را غریب
دید هر عضوش ز هم بگسیخته
بر زمین چون توده گل ریخته
هر دو دستش چون دو شاخ ارغوان
بر زمین افتاد چون برگ خزان
پیكرش را دید بردارد اگر
همچو گل ریزد به روى یكدگر
گشت بى طاقت به بالینش نشست
گفت از بار غمت پشتم شكست
باید برای شعر زنم چاک سینه را