حضرت علی اصغر ع

برسان خود به کام آب او را

که عطش می دهد عذاب او را

خسرو دین گرفت اصغر خود

هم چو جان عزیز در بر خود

دید لب ها چو غنچه پژمرده

عطش از کالبد رمق برده

چشم ها چون سوال پر ابهام

آهوان شکسته پا در دام

سوی میدان رزم کرد شتاب

اصغرش روی دست و پا به رکاب

تا به رحم آورد مگر دل خصم

رفت و استاد در مقابل خصم

گفت بعد از سپاس و حمد خدا

ای گروه سپرده راه خطا

با من ار دشمنید و بر سر جنگ

عرصه بر کودکان چرا شده تنگ؟

طفل شش ماهه را گناهی نیست

جز منش یار و تکیه گاهی نیست

برسانید جرعه ای آبش

که عطش برده از بدن تابش

کودکان را به هیچ مذهب و کیش

کس نیازرده و نکرده پریش

گرم گفتار با عدو شه دین

اصغرش روی دست هم چو نگین

که به ناگاه زان گروه لئام

جنگ جویی پلید و حرمله نام

هدف آن طفل نازدانه گرفت

گلوی نازکش نشانه گرفت

طفل شش ماهه چون تبسم کرد

تیر هم دست و پای خود گم کرد

تا نبیند چه اتفاق افتاد

بوسه ها بر گلوی اصغر داد

در میان شرار آتش کین

دید چشمان آسمان و زمین

سروی از پا فتاد و شد پرپر

غنچه ای از ریاض پیغمبر

«خوش عمل» را ازین غم جانکاه

دیده دریاست سینه آتش گاه