ابرو گره زدی و گره خوردلشکری
“به به”به این صلابت وشور و دلاوری
وقتی میان معرکه شمشیر میزنی
یک نسخه ی برابراصلی زحیدری
میدان جنگ قبضه ی جنگاوری توست
“لشگر” “نفر”شود ز میانش که بگذری
صفین رابه هم زده بودی تو یک تنه
تفریح نوجوانی تو جنگ و دلبری
باچشم خودکه دسته ای ازشیروآهواست
ازگرگهای دوروبرت زهره می دری
علامه ای به سطح توعالم ندیده است
توگوی سبقت ازعلما همه می بری
شاگردحیدروحسن و زینب وحسین
ای خطبه خوان کعبه که استادمنبری
روزجزاشفاعت ماها به دست توست
روزجزا توباز علمدارمحشری!
سنی وارمنی ومسیحی چه فرق داشت
ماهی و کل اهل زمین برتو مشتری
مادلشکسته ی غم مشک و سر توایم
آقا دل شکسته ی مارا نمیخری؟
گشتم پی لغت که به عنوان قافیه
بنویسم از وجوده تو یک بیت دیگری
افتادیادمن لغتی،روضه شد غزل
شرمنده ام که روضه شداین بیت آخری
سر بسکه زخم بود نشدصاف روی نی
ازگوش روی نیزه سرت رفت،چه سری!
رأس تورا به گردن یک اسب بسته اند
پاشیده چهره ی تو زبس خورده هر وری…
محمد کابلی
بنویس زان روایت سر تا به پا عرق