مناجات با خدا
با كثرت معاصی از سر گذشته آبم
نه تاب دوری از تو، نه طاقت عذابم
لبریز تر ز دریا سوزان تر از كویرم
آواره تر ز امواج، خالی تر از حبابم
گر قطره ام بخوانی با بحر همنشینم
گر ذره ام بخوانی در چشم آفتابم
من از تو می گریزم تو می كِشی به سویت
از بس كه مهربانی عبدت كنی خطابم
من با تو قهر كردم تو می كنی رفاقت
یا للعجب ندانم بیدار یا كه خوابم
اُدْعونی استجب را هم خوانده هم شنیدم
نه من جواب دادم نه تو كنی جوابم
من بندهٔ بد تو، تو آن خدای خوبی
كز لطف بی حسابت آسان کنی حسابم
پیری ز پا فكند و از دست رفت عمرم
شرمنده تا قیامت از دورهٔ شبابم
اشكم روان ز دیده آهم درون سینه
این اشك و آه كرده مانند شمع آبم
گفتم به اشك توبه شویم گناه خود را
دیدم كه از گناهم بدتر بود صوابم
"میثم" به عذر خواهی دارد دو هدیه با خود
آه است شاخهٔ گل، اشكم بود گلابم
دلم شکسته ی سنگ ملامت است خدایا