بعد از تو روزگار زمین شد سیاه ، ماه
غم ماند و موج ماند و عطش ماند و آه ، ماه
خورشید شرح حال تو را این چنین نوشت
بی سرزمین تر از همه بی سرپناه ، ماه
دنیا پس از تو زود به پایان خود رسید
خورشید را بیاورم آیا گواه ، ماه ؟
حالا غریب هستی و بغض تو در گلوست
دیروز گریه های علی بود و چاه ، ماه
زینب غروب روز دهم آب را که دید
گاهی به یاد علقمه افتاد و گاه ، ماه
حالا به من که محو علمداری توام
گاهی اشاره ای کن و گاهی نگاه ، ماه
این روزها هوای دلم ابری و بد است
حالی بپرس از من گم کرده راه ، ماه
احمد علوی
من دختر حسین و ربابم سکینه ام