ﺳﻼﻡ ﺑﺎﺩ ﺑﻪ «ﻋﺎﺑﺲ»، ﺑﻪ ﺣُﺴﻦ ﻋﺎﺩﺕ ﺍﻭ!
ﮐﻪ ﺑﻮﺩ ﻋﺸﻖ ﺧﺪﺍ، ﺳﺮ ﺧﻂ ﺳﯿﺎﺩﺕ ﺍﻭ
ﺑﻪ ﺧﺎﻧﺪﺍﻥ ﻋﻠﯽ، ﺧﺎﻧﺪﺍﻥ ﺍﻭ، ﻋﺎﺷﻖ
ﺯ ﺟﺎﻥ ﻧﺜﺎﺭﯼ ﺍﻭ، ﺟﻠﻮﻩ ﮔﺮ، ﺍﺭﺍﺩﺕ ﺍﻭ
ﺑﺮ ﺍﻭ ﺳﻼﻡ! ﮐﻪ ﺑﯿﻤﺎﺭ ﻋﺸﻖ ﺑﻮﺩﻩ ﻭ ﮐﺮﺩ
ﺍﻣﺎﻡ ﻋﺸﻖ ﺑﻪ ﻣﻌﺮﺍﺝ ﺧﻮﻥ، ﻋﯿﺎﺩﺕ ﺍﻭ
ﻋﺪﻭ ﺑﻪ ﺩﺷﺖ ﺑﻼ ﮐﺮﺩ ﺳﻨﮓ ﺑﺎﺭﺍﻧﺶ
ﮐﻪ ﻫﻢ ﻧﺒﺮﺩ ﻧﺒﻮﺩﯼ ﮐﺲ ﺍﺯ ﺭﺷﺎﺩﺕ ﺍﻭ
ﺑﺮﻫﻨﻪ ﮔﺸﺘﻪ ﻭ ﺗﯿﻎ ﺑﺮﻫﻨﻪ ﺍﺵ ﺩﺭ ﺩﺳﺖ
ﮐﻪ ﺑﻮﺩ ﺧُﻮﺩ ﻭ ﺯﺭﻩ، ﻣﻨﻊ ﺷﻬﺎﺩﺕ ﺍﻭ
ﺑﺴﯽ ﺑﻪ ﻣﻌﺮﮐﻪ ﺟﻨﮕﯿﺪ ﺗﺎ ﺷﻬﺎﺩﺕ ﯾﺎﻓﺖ
ﮐﻪ ﺷﺪ ﺷﻬﺎﺩﺕ ﺍﻭ، ﺟﻠﻮﻩ ﯼ ﺳﻌﺎﺩﺕ ﺍﻭ
ﺗﻨﺶ ﺑﻪ ﺧﺎﮎ ﻓﺘﺎﺩ ﻭ ﺳﺮﺵ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﻋﺪﻭ
ﮐﻪ ﻓﺨﺮ ﺑﻮﺩ ﻋﺪﻭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻫﻢ، ﺯ ﮐﺸﺘﻦ ﺍﻭ
سید رضا موید خراسانی
ای خسته از جماعتِ غرقِ ریا حسین