یا علی

بنام  نامی   پرورده ی حیات و ممات

شکوه عشق و ستیغ جلال و پهنه ی ذات

به شعشعات رخ احمدی درود و سلام

نثار روح ابر مقتدر علی صلوات 

***

خدا نقش علی را   تا     کشیدست

به ذاتش  دید همچون او  ندیدست

علی زیباست.. زیباتر از او کیست؟

خدایی    که   علی را   آفریدست

***

علی جان مرا    عشق     پاکت   بس است

بهاری که بی  توست خار   وخس   است

تویی     مظهر    کلّّّ ُ  و شیءِِِ         قدیر

هر آنکس که بی توست پس بی کس است

***

در حال نماز  یا علی   می گویم

با سوز و گداز  یا علی می گویم

با گفتن  یا علی   دلم   می سوزد

می سوزم  و باز یا علی می گویم

***

***

علی را نام اگر پایاست بایاست

به هر کویی که او آنجاست آن جاست

بگو گمراه ره درمانده گان را

علی در راه کج   یا راست   یاراست

بگو   هیهات   با اغیار ای یار

اگر   سر جانب    بالاست    با لاست

شرر پروانگان را نیست پروا

تباهی    زانکه تا  پَر  واست پرواست

به این میخانه رندان را طریق است

هر آنکس جام در برخواست  برخاست

علی    ذات   عدالت  بود اما

ستم ،  زنجیر تا   بر پاست    بر پاست

مگو عُزلت چرا بگزید چون او

جفا     تا پیشه یِ تنهاست     تنهاست

***

عدل   بی نام  علی   واژه ی   نامفهوم  است

عشق بی یاد  علی  پیکره ای   مصدوم  است

مرتضا کیست که در پنجه ی او قهر خداست

جوهر عشق که در نقش عَرَض  مکتوم  است

مرتضا  ،  آینه ی   وجه   خدا    هست   ولی

عقل   نا پخته   و اذهان   بشر   مسموم است

گر من از مدح علی عاجزم از درک من است

ورنه     میزان    کمالات   علی   معلوم است

در دیاری    که علی رهبر  خلق است  ، عقیل

سهم خود  دارد   و از سهم دگر محروم است

دادگاهی    که در او   عدل    قضاوت   دارد

کار   عثمان    و ابوبکر  و عمر محکوم است

حق    ز حقدار گرفتند    و به  نا حق    دادند

این عجب نیست به هر جا که تفکّر شوم است

آتش    آن نیست   که درگاه  علی را سوزاند

آتش آن است که در سینه ی او مکتوم است

پرسم از چاه که با گریه   چه می گفت علی؟

گوید این بود سخن: فاطمه ام  مصدوم  است

به   حقِ رفته    و بر محنت    زهرا   سوگند

که   علی از همه   ابنایِ بشر   مظلوم   است

***

به دنیایی که  فرجامش تباه  است

دریغا   مرتضا   بودن   گناه  است

علی غم های خود با چاه می گفت

عجیبا   همنشین ماه  ،  چاه است؟

***

***

ای شه یکتای   مستثنی    علی          ای به شهر عشق  بی همتا علی

بر تر از اندیشه های این و آن           بی نیاز از ما و از من ها  علی

کیستی ای  سرّ ِ مکنون    ازل            جوهر   اسرار   ما فیها    علی

کیستی هم سفره ی شام عروج             نام   تو   معرا  را معنا   علی

در ید بیضاست  نور روی تو؟           این تویی نادیده در سینا علی؟

ای که در تکبیر می بینم تورا            بی تو کی گویم اذانم را علی

وصف تو پرسیدم از استاد گفت            اَشهَد و  اَن   لافتی   الاّ  علی

درد ما با درد زاهد ها جداست           زانکه او فردوس جوید   ما علی

این   یقین دانم اجابت می کند           گر یهودی   هم بگوید یا  علی