امام رضا(ع)-مدح و ولادت
از آن زمان كه طرح دلم را خدا كشید
آن را مكان سلطنت عشق آفرید
دل را به نام رعیت عشق اتنخاب کرد
بر تاج و تخت ملک خودش شاه برگزید
شاهی که مهربان رئوف است و آشنا
شاهی که از فقیر وگدا ناز می خرید
آنکه در آسمان و زمین تاج و تخت داشت
همپای بالهای زمین خورده می پرید
مانند چشمهای پر از رحمت و صفا
هرگز ندید دیده هرکس که دیده دید
آقا جهان به دور تو پروانه می شود...
شاهی شبیه شاه خراسان نمی شود
باید كبوترانه برایت غزل نوشت
باید تو را شبیه خدا بی مثل نوشت
وقتی به چشمهای شما میرسد غزل
باید به جای چشم دوكاسه عسل نوشت
آن كس كه جود را به تو بخشید ای رئوف
دل را گدای خان شما از ازل نوشت
طرز نگات زلزله انداخت در دلم
آباد خانه اش كه مرا بر گسل نوشت
کار گدای خانه تو پادشاهی است
باید برای لطف تو ضرب المثل نوشت
ای آنكه گشته ضامن آهو مدد رسان
در زیر صفر مانده تبم را به صد رسان
در محضر تو خاكم و از خاك كمترم
یعنی كه از تمام فلك نیز برترم
وقتی به پیش گنبد زرد تو میرسم
گویا بهشت كرده تجلی برابرم
گاهی شبیه یك نخ سبزم دخیل تو
گاهی در آسمان سرایت كبوترم
از اولین سفر كه به پا بوست آمدم
دیگر نشدكه از حرمت دل بیاورم
جز درب خانه ات در دیگر نمیزنم
حاجت به جز حریم توجایی نمیبرم
دستم بگیر غیر شما راه چاره نیست
در كار خیر حاجت هیچ استخاره نیست
گنبد نگو بگو كه نگین جهانیان
گلدسته نه بگو كه ستون های آسمان
زائر نگو بگو كه ملك های عرش حق
خادم نه جبرئیل خداوند لا مكان
مرقد نگو و كعبه بگو بر ضریح او
بوی خدای میرسد از بارگاهشان
هر چیزدر جوار شما پر بها شود
بیهوده نیست قیمت بالای زعفران
هر جا رویم از سر خانت نمیرویم
از بس كه سفره كرمت هست بی كران
دنیا به آستان حریمت دخیل شد
كوچكترین گدای شما جبرئیل شد
ای که از قبرت سراسر نور بیرون می زند