یا امام صادق... هرچه خدا دعاي مرا مستجاب كرد خصم خدا اميد دلم را خراب كرد در حدّ يك نماز به من مهلتي نداد سجّاده و نماز شبم را مُجاب كرد عمّام

یا امام صادق...

هرچه خدا دعاي مرا مستجاب كرد

خصم خدا اميد دلم را خراب كرد

در حدّ يك نماز به من مهلتي نداد

سجّاده و نماز شبم را مُجاب كرد

عمّامه و عباي مرا از سرم كشيد

دست مرا شبيه علي در طناب كرد

ابن ربيعِ بَد دهن از من حيا نكرد

با جمله اي سخيف به رويم عتاب كرد

گويا كه در كِشاكِش بي حرمتي به من

گاهي حريمِ مادر من را خطاب كرد

پايم برهنه بود و سرم بي عمامه ليك

حرمت شكست و بي گنهي را عقاب كرد

شيخ الائمه را به اهانت كشيد و بُرد

مثل سه ساله عمه مرا هم عذاب كرد

گفتم به آن سواره ، ميايم ، مرا مَكِش
هربار با كنايه ، مرا بَد جواب كرد

همواره ذكر زينبِ مظلومه داشتم

آن بانويي كه كوفه و شام انقلاب كرد

ديدم به دست دشمن خود تازيانه را

غمهاي اهلبيت دلم را كباب كرد

سيلي كجا و دختر خورشيد كاروان

دشمن به خنده جور و جفا بي حساب كرد

گودال را به ياد خود آوردم اي حسين

دشمن كجا محاسن من را خضاب كرد

هربار قصد جان مرا كرد ((نانجيب))

جدّم رسيد و نقشة او را بر آب كرد

غير از خدا شكايت خود را كجا برم

با زهر کينه در شب قتلم شتاب كرد

محمود ژولیده