با گريه ايستاد، دوباره نگاش کرد تسبيح را بدست گرفت و دعاش کرد معلوم مي شود که نمک گير زينب است وقتى بجاى شير نمک را غذاش کرد افتاد ياد کو

با گريه ايستاد، دوباره نگاش کرد

تسبيح را بدست گرفت و دعاش کرد

معلوم مي شود که نمک گير زينب است

 وقتى بجاى شير نمک را غذاش کرد

افتاد ياد کوچه و پاى برهنه اش

وقتى مقابلش پدرش گيوه پاش کرد

از بس به وصل فاطمه اش اشتياق داشت

در خواب بود قاتلش اما صداش کرد

بين دو سجده بود که فرق سر على

مانند ذوالفقار دودم شد...دوتاش کرد

شمشير تا ميان دو ابروى صورتش

طورى نشسته بود نمي شد جداش کرد

مي خواست دست و پا زدنش بيشتر شود

شمشير را ميان سرش جابجاش کرد

اى روزگار! آخر على را زمين زدند

بايد ازين به بعد جگر را فداش کرد

وقت وصال بود، دوباره خضاب کرد

وقت خضاب خون سرش را حناش کرد

بين حصير پاره پدر را حسين برد

تا اينکه از قضا پسرش بورياش کرد

شاعر: علی اکبر لطیفیان