بیا که آتش دل، خانه از بنا سوزاند
بیا که چشم مرا سیل گریه ها سوزاند
هنوز پیرهن مشکی ات عوض نشده
که داغ های پدر آمد و تو را سوزاند
تو را کنار خودش خواند و گفت: میسوزم
بیا که زهر مرا بی تو بی صدا سوزاند
نفس نمانده که آتش کشیده بر جگرم
جگر نمانده که با هر نفس مرا سوزاند
بگیر بر سر دامان خود سرم را باز
که ذره ذره مرا یاد کربلا سوزاند
سامرا سُرمن رأی بودی