دارم به سرخیِ جگرت گریه می کنم
بر آه آهِ دور و برت گریه می کنم
امشب به بغض حنجره ات فکر می کنم
با اشک های چشم ترت گریه می کنم
با خاطرات کودکیت حرف می زنم
همراه ناله پسرت گریه می کنم
گاهی برای مادرتان آه می کشم
گاهی به غربت پدرت گریه می کنم
کابوس های کوچه رهایت نمی کند
با روضه های در نظرت گریه می کنم
داری میان بستر خود درد می کشی
دارم به زخم بال و پرت گریه می کنم
از موقعی که مادرت افتاد بر زمین
هر شب برای درد سرت گریه می کنم
زهرا قدش خمید و تو هم قدکمان شدی
پس حق بده که بر کمرت گریه میکنم
شاعر: رضا باقريان
نشستم گوشه‌ای از سفره همواره رنگینت