از من گرفته طاقت و صبر و قرار، لب شهر مدینه منتظر انفجار ، لب پا بر زمین گذاشت ، نبی سجده اش گرفت

از من گرفته طاقت و صبر و قرار، لب

شهر مدینه منتظر انفجار ، لب

پا بر زمین گذاشت ، نبی سجده اش گرفت

یعنی که زعفران دهن است و انار لب

نامش چقدر با همه کس فرق میکند

با یا حسین حسین رود از اختیار ، لب

چشمش شبیه چشم غزالان زود رنج

صدها فرشته دور سر و...بیشمار ، لب

خنده و گریه در قلمش جمع می شوند

زیبا ترین کتاب شده انتشار، لب

اما چرا رسول و علی گریه می کنند!؟

دارد علی چه می شنود از نگار ، لب!!!؟

یک لب به گریه و لب دیگر به ارتعاش

انگار دیده است که آن نیزه دار... لب...

یعنی علی ! حسین تو را ذبح می کنند

یعنی که خون میچکد از هر کنار ، لب

یک روز می شود که زمین گریه میکند

از یک تن برهنه و پُر انکسار ، لب

کرببلا...عطش...رسولی که سجده کرد

گودال...شمر...ساعت دو...انتحار...لب...!.

 شاعر: سيد نيما نجاري