تا عشق تو جاریست میان شریانها
هفتاد و دو ضربست شمار ضربانها
در چله نشینی غم تشنگی تو
آنقدردویدیم که خشکیده دهانها
ای ماه به خون نشسته بر نیزه کینه
آرامش شبهای دل دل نگرانها
در هق هق بی حوصله زمزمه باد
عطر نفست رفته به آنسوی کرانها
با لهجه سبزی به بلندای شهادت
شمشیر کشیدی به تمامی خزانها
درگیر قوافی شده ام ای غزل ناب
فرصت بده با مثنوی ای حضرت ارباب
از اوج غریبی نگاه تو بگویم
با گریه حدیثی ز سپاه تو بگویم
از واقعه روز دهم تا دل بازار
از رنج مسیری به تنی خسته وبیمار
ازشمر ،نه از زجر،نه از این همه نامرد
از حرمله از خولی و از کوفه پردرد
از پنجره ای رو به غروب یک ستاره
از پای ورم کرده ،لباس پاره پاره
اززلزله خطبه یک خواهر تنها
در بهت و پشیمانی این مردم رسوا
....
ای کاش، در این وادی ویران شده، ای کاش
ای کاش، در این شعر پریشان شده ،ای کاش
بی قافیه،بی وزن، شتابان بنویسیم:
صبح جمعه و کعبه و فریاد انالمهدی یک مرد
ای خسته از جماعتِ غرقِ ریا حسین