مدینه، صفا بخش جان و دلم
فراق تو مشکل ترین مشکلم
دریغا که همچون نسیم سحر
مرا زود بگذشت عمر سفر
خداحافظ ای یک جهان باغ گل
خداحافظ ای شهر ختم رسل
خداحافظ ای غرق انجم شده
خداحافظ ای تربت گمشده
خداحافظ ای قبله گاه همه
خداحافظ ای خانه ی فاطمه س
خداحافظ ای شهر خیر البشر
خداحافظ ای زخم گل میخ در
خداحافظ ای ناله ی بی جواب
خداحافظ ای چار قبر خراب
خداحافظ ای شهر سوز و محن
خداحافظ ای زادگاه حسن ع
خداحافظ ای مسجد قبلتین
خداحافظ ای جای پای حسین ع
خداحافظ ای بهترین سرزمین
خداحافظ ای قبر ام البنین
خداحافظ ای بیت رب جلیل
خداحافظ ای مهبط جبرئیل
خداحافظ ای ناله ی آه آه
خداحافظ ای محسن بی گناه
خداحافظ ای درّ نایافته
که نورت به هر سینه ای تافته
خداحافظ ای اشک ها بر تو خون
خداحافظ ای کوثر نیلگون
الا ای خدا شاهد پاکی ات
خداحافظِ ای چادر خاکی ات
سلام خدا بر تن و روح تو
به دست و به بازوی مجروح تو
به قبر تو بس چشم انداختم
در آغوش من بود و نشناختم
محمّد ص، به لب های خندان تو
به زخم سر و خون دندان تو
زکوی تو من با چه حالی روم
مبادا که با دست خالی روم
به خون حسین ع و به اشک حسن ع
دم مرگ بازآ به دیدار من
چو عطشان باران ابر توام
به هر جا روم گرد قبر توام
استادسازگار
اندازه بود چادرش اما کشیده شد