لاله هاي خونين نيمه ي شب خرابه ي ويران / غرق درياي رنج و تشويشم باورش بهر من بُوَد مشكل / اي پدر با

لاله هاي خونين
نيمه ي شب خرابه ي ويران / غرق درياي رنج و تشويشم
باورش بهر من بُوَد مشكل / اي پدر با سر آمدي پيشم
سر تو مي نهم روي سينه / خرمن گيسوي تو مي بويم
آروم آروم بخواب بابايي / تا كه قصّه براي تو گويم
شبي غرق ستاره هاي قشنگ / بين رويا ديدم كه آزادم
از روي نيزه ديده تر ديدي / كه چگونه ز ناقه افتادم
روي خاكا نشسته بودم كه / ديدم آن مرد خشمگين آمد
لب گشودم به او بگم...آقا/ ناگهان بي هوا تو گوشم زد
شايدم پرسي اي رقيّه(س)چرا/ لاله هاي گوش تو خونين است
يك اشاره فقط كنم بابا / دست دشمن بزرگ و سنگين است
به عمويم بگو تو اي بابا / زجر دون بي حيا و نامرده
بس كه بر جسم من لگد زده است / همه ي پيكرم ورو كرده
كوفه و دشت كربلا به كنار/ واي ز شام و ز اهل بد نامش
نا سزاها و طعنه ها به كنار / مي باريد سنگ و آتش از بامش
به عزيزان آل پيغمبر(ص) / كنج ويرانه اي مكان دادند
نانجيبها به كودكان علي(ع) / اندكي خرده هاي نان دادند
من ندانم چه سِرّ و رازي بود / دست به پهلو دم بلند شدنم
يا علي(ع) تا همين كه مي گفتم / همه با تازيانه مي زدنم
بين كوچه دم خرابه ي شام / تا كه يك دختري مرا مي ديد
رو به همبازيان خود مي گفت / اين يتيم است بازيش ندهيد
شمع عشقم ، ز پروانه ي تو / غير خاكستري نيست اثري
آن قدر گريه مي كنم بابا / تا كه همراه خود مرا ببري
«5 شنبه 18 آبان 1391 ، 23 ذي الحجّه 1433»

حمید رضا گلرخی
با تشکر از آقای حمید رضا گلرخی بخاطر ارسال این شعر زیبا