برگشتم از رسالت انجام دادهام
زخمىترين پيمبر غمگين جادهام
ناباورانه از سفرم خيل خارها
تبريك گفتهاند به پاى پيادهام
يا نيست باورم كه در اين خاك خفتهاى
يا بر مزار باور خود ايستادهام
بارانم و زبام خرابه چكيدهام
شرمنده سه ساله از دست دادهام
زير چراغ ماه سرت خواب رفتهام
بر شانه كجاوه تو سر نهادهام
دل مىزدم به آب و به آتش براى تو
از خيمهها بپرس كه پروانه زادهام
چون ابر آب مىشدم از آفتاب شام
تا ذرّهاى خلل نرسد بر ارادهام
نگاهِ گریه داری داشت زینب