کاروان عشیره ی خورشید وارد قتلگاه خون شده است کاروانی که محو در معبود وارد ورطه ی جنون شده است

کاروان عشیره ی خورشید

وارد قتلگاه خون شده است

کاروانی که محو در معبود

وارد ورطه ی جنون شده است

همه ی دشت ساکت و آرام

در تماشای منظری زیباست

دست عمّه درون دست علیست

پلّه ی عمه زانوی سقّاست

در همین دشت عاشقی می شد

خیمه هاشان یکی یکی برپا

خیمه ی زینب است پیش حسین

پاسدار حرم شده سقا

گوشه ی خیمه دختری کوچک

روی پای حسین خوابیده

ناگهان می پرد ز خواب خوشش

خواب آشفته ای یقین دیده

گفت بابا که خواب می دیدم

شامیان معجر مرا بردند

گوئیا در پس همین خیمه

عمّه جان تازیانه می خوردند

گوشه ی خیمه ای در آنسوتر

بین گهواره طفلکی خواب است

دخترک خواب دیده که سر او

بر نوک نیزه مثل مهتاب است

از سر اضطراب و تشویش و

بی قرارای یکی یکی زینب

می شمارد دوباره تعداد

مردهای قبیله را امشب

با وجود تمام مردان و

غیرت آسمانی عبّاس

ترسی از جانب سیاهی ها

اندکی هم نمی شود احساس

از پس یکدگر گذشت ایّام

و کنون ظهر روز عاشوراست

آسمان بی قرار و دلتنگ است

در دل اهل این حرم غوغاست

رفته بر روی نیزه ها خورشید

پیش چشمان خیس یک خواهر

دم به دم می رسد به گوش پدر

صوت کم جان هق هق دختر

دختر فاطمه پریشان است

خیمه ها گَر گرفته واویلا

دختری که کبود سیلی هاست

روضه می خواند از دل زهرا

شاعر : وحید محمدی