شهادت امام هادی ع - 13

آن نازنیـن که وصفِ جمالش خدا کند         امــــــشب خدا کند که نگاهی به ما کند

آن دلــــنواز از دل و از جان عزیزتر                  بــــــــاشد که درد جان و دل ما دوا کند

خواهد کـــــند ثنای کسی را اگر کسی        بـــــهتر همین که مِدحَتِ ابن الرضا کند

ابن الرضــــای دوم و چارم ابوالحسن             که امشب جهان را ز رُخش با صفا کند

چـــارم علی ز عترت و نور دلِ جواد                کـــــــو چون جواد لطف نماید عطا کند

افتــــــــــــــــاده ام بدام بلا یا ابالحسن            غیر از تـو کیست؟ آنکه ز دامم رها کند

دست گــــــــــدائی من و دامان تو بلی              جز سوی تــــو گدای تو رو در کجا کند

امام دهمین شد کشته از زهر جفــــــــــا امشب

                                             به جنت فاطمه از بهر او دارد عـــــــزا امشب

خلیفه شادمان و عسکری در نـــــــاله و افغان

                                             امام افتاده در بستر، ز جـــــــــور اشقیا امشب

چو صید تیر خورده بر جـــگر از درد می نالد

                                            ز آه آتشین شد بــــــــــــــه پا شور و نوا امشب

ز آه و نــــــــــــالۀ طفلان محزونش یقین دارم

                                             که مــی ریزد ز دیده اشک ختم الانبیاء امشب

ز بس رنج و مصیبت دید در دوران از دشمن

جگرم از اثــــــر زهر جفا می سوزد        قلبم از آتـــــــش بیداد و بلا می سوزد

متوکــــــل ز جفا سوخت سرا پایم را        او ندانست که در شعله چرا می سوزد

در حقیقت به جنان قلب علی و زهرا        از ستمکاری این خصم خدا می سوزد

دهمــین حجت حق لالۀ باغ احمد نور       چشمــــــــان تقی جان رضا می سوزد

ای آنـــــــکه بود هادی دین نام ترا         خون گشت دل از گردش ایام ترا

فریاد ز مُعتز که پس از آنهمه ظلم         بــــا زهر جفا کُشت سر انجام ترا

نگر در سامرا حال و هوای دیگر است امشب 

                                                                        فلک  را جامه ماتم زغمها در بر است امشب

امام عسگری بنالد برای بابا مظلومش

                                                                     ز هجران پدر او را دو چشمانی تر است امشب

امام هادی آن نور خدای مهربان اینک

                                                                       ز جور دشمنان دین میان بستر است امشب

ز زهر کین شده پرپر گل باغ رسول الله

                                                                از این غم در جنان زهرا به حال مظطر است امشب

ملائک از غم آن شه بپا بزم عزا کرده

                                                                فلک را خاک از این ماتم دمادم بر سر است امشب

خداوندا نصیب ما نما طوف مزارش را

                                                                      که کویش بهتر از جنات عدن داور است امشب

بنال ای جعفری از دل برای حضرت هادی

                                                                          اجر   از این غم با خدای اکبر است امشب

نگر در سامرا حال و هوای دیگر است امشب 

                                                                        فلک  را جامه ماتم زغمها در بر است امشب

امام عسگری بنالد برای بابا مظلومش

                                                                     ز هجران پدر او را دو چشمانی تر است امشب

امام هادی آن نور خدای مهربان اینک

                                                                       ز جور دشمنان دین میان بستر است امشب

ز زهر کین شده پرپر گل باغ رسول الله

                                                                از این غم در جنان زهرا به حال مظطر است امشب

ملائک از غم آن شه بپا بزم عزا کرده

                                                                فلک را خاک از این ماتم دمادم بر سر است امشب

خداوندا نصیب ما نما طوف مزارش را

                                                                      که کویش بهتر از جنات عدن داور است امشب

بنال ای جعفری از دل برای حضرت هادی

                                                                          اجر   از این غم با خدای اکبر است امشب

نگر در سامرا حال و هوای دیگر است امشب 

                                                                        فلک  را جامه ماتم زغمها در بر است امشب

امام عسگری بنالد برای بابا مظلومش

                                                                     ز هجران پدر او را دو چشمانی تر است امشب

امام هادی آن نور خدای مهربان اینک

                                                                       ز جور دشمنان دین میان بستر است امشب

ز زهر کین شده پرپر گل باغ رسول الله

                                                                از این غم در جنان زهرا به حال مظطر است امشب

ملائک از غم آن شه بپا بزم عزا کرده

                                                                فلک را خاک از این ماتم دمادم بر سر است امشب

خداوندا نصیب ما نما طوف مزارش را

                                                                      که کویش بهتر از جنات عدن داور است امشب

بنال ای جعفری از دل برای حضرت هادی

                                                                          اجر   از این غم با خدای اکبر است امشب

                                                       ***                                                                    مصطفی جعفری

امام هادی و بزم شراب یعنی چه                دل پیمبر از این غم کباب یعنی چه

پیاده در جلوی اسب کافر بی دین                ولی حق شده در آفتاب یعنی چه

ای فلک نجات آفرینش هادی                      ای رهبر کل اهل بینش هادی

از جلوه ی نام تو جهان روشن شد               ای مهر سپهر آفرینش هادی

                                                ***                                              جلیلیان

ای روی تو خورشید هدایت هادی                گلواژه دفتر ولایت هادی

هستی تو دهم امام و ما را باشد                از لطف تو امید عنایت هادی

                                                  ***

خوش آندم کز ازل دارد ولای حضرت هادی      خوش آن که سر کو بساید رخ به پای حضرت هادی

دلا گر رستگاری خواهی از هول صف محشر نما از حق طلب ظل لوای حضرت هادی

                                                  ***

بر دین خدا ولی و داور هادی است               از بهر بشر هادی و محور هادی است

ما دست توسل به ولایش زده ایم                 چون شافع ما به روز محشر هادی است

                                                 ***

گر چه دوریم به یاد تو سخن می گوییم         بعد منزل نبود در سفر روحانی

چه بگویم که تو خود حال مرا می بینی         چه بخواهم که تو خود درد مرا می دانی

ن امامی کو ز سیرت شیوه اش پیغمبری است / کنیه اش ابا محمد وصف نیکش عسکری است

یازدهم برج ولایت نام نیکویش حسن / الزکی ابن الرضا که اندر دو عالم برتری است

منبع فیض الهی است مایه فخر جهان/در میان خلق عالم شیعیان را رهبری است

آنکه با تفسیر خو قرآن نا طق را گشود /حافظ اسلام و قرآن فقه ناب جعفری است

خلق و خویش چو محمد حسن سیمایش حسن/ از مقام علم و دانش عالمان را سروری است

در سیادت احمد است و در ولایت مرتضی / در سیاست از شجاعت ذوالفقار حیدری است

آن عزیزی که مدام در جیش دشمن جای داشت/زین سبب مشهور گشته چون امام عسکری است

                                    نظم عدنان کی توان وصف ثنای او کند

                                    آنکه در عین حقیقت برتران را برتری است

               عدنانی

ای کعبه ی دل کوی تو یا حضرت هادی            وی قبله ی جان روی تو یا حضرت هادی

ای چشم همه سوی تو یا حضرت هادی           ای خلق ثناگوی تو یا حضرت هادی

آیینه جلال نبی کیست تویی تو

چارم علی از آل نبی کیست تویی تو

تو اختر برج نبوی شمس هدایی                     ماه علوی آیینه ی حسن خدایی

فرمانده ی ملک قدر و جیش قضایی                آری توعلیّ ابن جواد ابن رضایی

خوبان جهان نور هدایت زتودارند

ارواح رسل روح ولایت ز تو دارند

تو جانی و در کالبد کلّ وجودی                       تو وجه خدا آینه ی غیب و شهودی

تو نیّت و تکبیر و قیامیّ و قعودی                     تو رابطه ی خلق و خداوند ودودی

از فیض تو منّت به سرخلق نهادند

بامهر تودادند به ما آنچه که دادند

ای گوهر توحید به درج دهن تو                       روییده به هر سو گل وحی از چمن تو

انوار خدا در تو و حُسن حَسن تو                     ما جامعه داریم زفیض سخن تو

زین جامعه دل سوی تو لای تو راهی است

هر جمله آن جلوه ای ازوحی الهی است

از سامره خیزد به فلک نورحقایق                    دل ها به طواف حرم قدس تو شایق

مرهون تو روز و شب و ساعات و دقایق             روز خور خان کرمت جمله خلایق

مدح تو ندای حق و جبریل منادی

نام تو علی کنیه زیبای تو هادی

من آبرو از خاک در سامره دارم                       من خاطره ها از سفر سامره دارم

من جلوه طور از شجر سامره دارم                   من عشق دو قرص قمر سامره دارم

هر جا که روم مرغ دلم در حرم توست

چشمم به تو و لطف و عطا و کرم توست

تو حجّت حق خلق به تأیید بنده                      توحید و نبوّت به تولاّی تو زنده

جبرئیل به بام تو یکی مرغ پرنده                      در بین قفس رام تو شیران درنده

کردند چو بر ماه جمال تو نظاره

پروانه صفت دور تو گشتند هماره

نور تو که از صبح ازل تافته در دل                     خاموش نگردد به هزاران متوکّل

هرگز نشود محو ، حق از فتنه باطل     آری نرسد بار کج خصم به منزل

قرآن همه را با سخن وحی دهد پند

هر چیز بود فانی جز وجه خداوند

ای جود تو همچون یم و افلاک حبابت   آرخ که رسید از ستم خصم عذابت

گریم به تو و غصّه بیحدّ و حسابت                  افسوس که بردند بسوی بزم شرابت

بر خیرگی خصم و بی شرمی او اُف

خاکم به دهن جام میت کرد تعارف

تو آیه تطهیری و رجس از تو به دور است           دل  جای خدا ودهنت چشمه نور است

وای از متوکّل که چی بی شرم و جسور است مست می ومست ستم ومست غرور است

با آن شرف و عزّت و اجلال معانی

می خواست که در محفل او شعر بخوانی

خواندی دو سه بیتی که به هم ریخت سرورش   بر خاک فکندی ز بر تخت غرورش

گفتی سخن از آدمی و تنگی گورش                افتاد به تن لرزه بدان قدرت و زورش

لرزید ولی در پی اظهار ندامت

می زد همه دم تیشه به طوبای امامت

فریاد که زد زهر ستم شعله به جانت               افسوس که مسموم شدی چون پدرانت

آوخ که ز تن رفت برون تاب و توانت                               سوزد جگرم بر تو و غمهای نهانت

«میثم» که به دل سوز و به سر شور تو دارد

باشد که به خاک حرمت چهره گذارد

ای دهمین اختر برج هدا                از تو هدایت شده خلق خدا

نام تو نام علی مرتضی                 کنیه زیبای تو ابن الرّضا

دسته گل فاطمه اطهری                گوهر نه یم ، یم دو گوهری

بحر به موج کرمت یک حباب           ذرّه ای از مهر رخت آفتاب

سامره با تربت پاکت بهشت           جنّت و زیبائی آن بی تو زشت

چرخ کهن پیش تو جرمی صغیر        صد متوکّل به حضورت حقیر

جود تو چون لطف خدا متّصل          خاک درت آبروی اهل دل

وادی ایمن دل آرام تو                     شیر درنده به قفس رام تو

آینه ی احمدی و داوری                  نجل جواد و پدر عسکری

مروه صفا یافته از روی تو                کعبه نشانی بود از کوی تو

سزد سر از عرش بر آریم ما            کز تو چنین جامعه داریم ما

جامعه نه بلکه روایات نور               صحفه به صحفه همه آیات نور

جامعه یعنی آیت محکمه               دائرة المعارف ائمّه

جامعه انوار هدایت بود                  جامعه خورشید ولایت بود

گفت چنین راوی نیکو سیر             حکایتی ز آن شه والا گهر

که دیده از فتنه این روزگار              گشت به مرکب متوکّل سوار

گفت که خلق از پی اجلال او          پیاده آیند به دنبال او

بود در آن عرصه میان همه             پای پیاده پسر فاطمه

هم قطرات عرقش بر جبین             هم به لبش ذکر خدای مبین

سوخته از آتش  غیرت چو شمع     حرمت او شکسته در بین جمع

دیده چو بر ماه رخش دوختم           اشک فشان ز آتش غم سوختم

گفتمش ای آیت حقّ الیقین           از متوکّل چه توقّع جز این

زین عمل زشت خود این زشت خو   بوده جسارت به تو مقصود او

گفت به پاسخ پسر فاطمه             نیست مرا زین ستمش واهمه

من به مقام و رتبه و جاه ، کم        از بچه ناقه صالح نیم

ناخن من به محضر ذات هو            نیست کم از ناقه و فرزند او

یعنی که عمر ظلم پاینده نیست     بیشتر از سه روز او زنده نیست

بعد سه شب از دم شمشیر تیز      شد متوکّل بدنش ریز ریز

از پس او معتمد نابکار                   گشت چو بر گرده امّت سوار

داد جفا و ستم و قهر داد                تا پسر فاطمه را زهر داد

آن همه سر تا به قدم جان پاک       لاله صفت شد جگرش چاک چاک

سوخت از این غم دل اهل ولا         سامره شد در غم او کربلا

«میثم» اگر وصف غمش می کند

اشک نثار حرمش می کند

گهرش بود مطّهر ز خطا امام هادی                 چو قمر بود منوّر به صفا امام هادی

گل گلشن امامت دهمین امام امّت     که بود به خلق رهبر ز خدا امام هادی

اثر جلال ایزد ثمر فؤاد احمد               پسر جواد آن کهف تقی امام هادی

به نبی صفات مطلق چو علی است او مع الحق به صفات خلق باشد چو نیا امام هادی

به خدا که درد عالم به دوا رسد چو لختی         به نماز لب گشاید به دعا امام هادی

به کمال علم باقر به رواج شرح صادق   به عمل به سان موسی و رضا امام هادی

به حسن چو علم و حلمش به حسین چون شجاعت  چو علی معین و یار ضعفا امام هادی

به چنان جلال و قدرت عجبا به پیش محنت        شده با وجود ، تسلیم و رضا امام هادی

سر و جان ما فدایش که به دور زندگانی           چه جفا بدید از اهل جفا امام هادی

ز غم گناه ثابت ببرد پناه بر او

که شود شفیع در وقت جزا امام هادی

ای ز غم تو بر جگر سنگ شراره                  وی در همه ی عمر ستم دیده هماره

سنگینی اندوه تو از کوه فزون تر                  غم های فراوان تو بیرون ز شماره

از هجر تو باید کمر کوه شود خم                  جایی که گریبان ولایت شده پاره

تا ماه جمالت به دل خاک نهان شد              بر چهره ز چشم حسنت ریخت ستاره

سوزد جگرم بر تو که با پای پیاده                 همراه عدو رفتی و او بود سواره

از تیغ زبان زخم فراوان به دلت بود               کز زهر ز پا تا به سرت سوخت دوباره

فوجی پی آزاردلت دست گشودند               قومی ز دفاع تو گرفتند کناره

                        « میثم» دگر از این غم جانسوز نگویی

                        کز نوک قلم جای  سخن ریخت شراره

جگرم از اثر زهر جفا می سوزد                   قلبم از آتش بیداد و بلا می سوزد

شد خزان گلشن عمرم به بهار هستی        که از این حادثه کانون وفا می سوزد

آتش ظلمت دژخیم مرا می سوزاند              کس نپرسید که این لاله چرا می سوزد

متوکل ز ستم سوخت سراپای مرا               او ندانست در این شعله که را می سوزد

در حقیقت به جنان قلب علی و زهرا            از ستم کاری این خصم خدا می سوزد

ابر شب خیمه زد امروز به دشت خورشید     شمع دین در ره حق گشت فدا می سوزد

دهمین حجت حق  لاله باغ احمد                نور چشمان نقی جان رضا می سوزد

                                    تو در این تعزیه تنها نخوری غم زیرا

                                    کاندرین  سوگ دل اهل ولا می سوزد

نخوابد تا سحر این دیده ی اختر شمار امشب     نگیرد این دل غمگین من یک جا قرار امشب

زهر جا بگذرم آوای جانسوزش بگوش آید               به هر کس بنگرم می بینم او را اشکبار امشب

عزای کیست یا رب مصطفی صاحب عزا باشد    به جنت فاطمه می گرید از غم زار زار امشب

شدذه مسموم ز زهر معتز بی دین بی ایمان     دهم حجت ولی حضرت پروردگار امشب

شرر افتاد از زهر جفا بر خرمن عمرش          که می سوزد دل و جانش ز سوز آن شرار امشب

یتیم بی پدر گردد  امام عسکری لیکن            بسوزد از فراق هجر باب تاجدار امشب

چه زهری بود که آتش زد به جان آن سرور         ربود از دست او صبر و قرار و اختیار امشب

خدایا شمع ارشاد و هدایت شد خموش آخر         بسوزد عسکری در ماتمش پروانه وار امشب

« رضائی » آل پیغمبر سراسر اشک ریزانند

ز مرگ هادی دین حجت پروردگار امشب

رضایی

یا رب از زهر جفا سوخت ز پا تا به سرم       شعله با ناله برآید همه دم از جگرم

جز تو ای خالق دادار کسی نیست گواه        که چه آورده جفای متوکل به سرم

می دوانید پیاده به پی  خویش مرا              گرد ره ریخت بسی بر رخ همچون قمرم

آن شبی را که مرا خواند سوی بزم شراب     شرم ننمود در ان لحظه ز جدّ و پدرم

زهر نوشیدم و راحت شدم از عمر ولی         ریخته خاک یتیمی به عذار پسرم

با که این ظلم بگویم  که به زندان بلا           قبر من  کند عدو پیش دو چشمان ترم

هر زمان هست در این دار فنا مظلومی         حق گواه است که من از همه مظلوم ترم

فخر میثم همه این است به فردا  کامروز

هم ثنا گستر من آمده هم نوحه گرم

دو چشم آسمان امشب بهاری است           شب هجران و شام بی قراری است

فلک غم در دل عالم بریزد                          به جان ها  جرعه ی ماتم بریزد

دوباره غم به عالم  سایه انداخت                شرار کینه ر عاشقی ساخت

تمام دیدهای فاطمیون                              به جای اشک ماتم گشت پر خون

گل زهرا شهید سامرا شد              گمانم سامرا چون کربلا شد

                                    دلی کز این عزا در شور و شین است

آن امامی کو ز سیرت شیوه اش پیغمبری است / کنیه اش ابا محمد وصف نیکش عسکری است

یازدهم برج ولایت نام نیکویش حسن / الزکی ابن الرضا که اندر دو عالم برتری است

منبع فیض الهی است مایه فخر جهان/در میان خلق عالم شیعیان را رهبری است

آنکه با تفسیر خو قرآن نا طق را گشود /حافظ اسلام و قرآن فقه ناب جعفری است

خلق و خویش چو محمد حسن سیمایش حسن/ از مقام علم و دانش عالمان را سروری است

در سیادت احمد است و در ولایت مرتضی / در سیاست از شجاعت ذوالفقار حیدری است

آن عزیزی که مدام در جیش دشمن جای داشت/زین سبب مشهور گشته چون امام عسکری است

                                    نظم عدنان کی توان وصف ثنای او کند

                                    آنکه در عین حقیقت برتران را برتری است

ای کعبه ی دل کوی تو یا حضرت هادی            وی قبله ی جان روی تو یا حضرت هادی

ای چشم همه سوی تو یا حضرت هادی           ای خلق ثناگوی تو یا حضرت هادی

آیینه جلال نبی کیست تویی تو

چارم علی از آل نبی کیست تویی تو

تو اختر برج نبوی شمس هدایی                     ماه علوی آیینه ی حسن خدایی

فرمانده ی ملک قدر و جیش قضایی                آری توعلیّ ابن جواد ابن رضایی

خوبان جهان نور هدایت زتودارند

ارواح رسل روح ولایت ز تو دارند

تو جانی و در کالبد کلّ وجودی                       تو وجه خدا آینه ی غیب و شهودی

تو نیّت و تکبیر و قیامیّ و قعودی                     تو رابطه ی خلق و خداوند ودودی

از فیض تو منّت به سرخلق نهادند

بامهر تودادند به ما آنچه که دادند

ای گوهر توحید به درج دهن تو                       روییده به هر سو گل وحی از چمن تو

انوار خدا در تو و حُسن حَسن تو                     ما جامعه داریم زفیض سخن تو

زین جامعه دل سوی تو لای تو راهی است

هر جمله آن جلوه ای ازوحی الهی است

از سامره خیزد به فلک نورحقایق                    دل ها به طواف حرم قدس تو شایق

مرهون تو روز و شب و ساعات و دقایق             روز خور خان کرمت جمله خلایق

مدح تو ندای حق و جبریل منادی

نام تو علی کنیه زیبای تو هادی

من آبرو از خاک در سامره دارم                       من خاطره ها از سفر سامره دارم

من جلوه طور از شجر سامره دارم                   من عشق دو قرص قمر سامره دارم

هر جا که روم مرغ دلم در حرم توست

چشمم به تو و لطف و عطا و کرم توست

تو حجّت حق خلق به تأیید بنده                      توحید و نبوّت به تولاّی تو زنده

جبرئیل به بام تو یکی مرغ پرنده                      در بین قفس رام تو شیران درنده

کردند چو بر ماه جمال تو نظاره

پروانه صفت دور تو گشتند هماره

نور تو که از صبح ازل تافته در دل                     خاموش نگردد به هزاران متوکّل

هرگز نشود محو ، حق از فتنه باطل     آری نرسد بار کج خصم به منزل

قرآن همه را با سخن وحی دهد پند

هر چیز بود فانی جز وجه خداوند

ای جود تو همچون یم و افلاک حبابت   آرخ که رسید از ستم خصم عذابت

گریم به تو و غصّه بیحدّ و حسابت                  افسوس که بردند بسوی بزم شرابت

بر خیرگی خصم و بی شرمی او اُف

خاکم به دهن جام میت کرد تعارف

تو آیه تطهیری و رجس از تو به دور است           دل  جای خدا ودهنت چشمه نور است

وای از متوکّل که چی بی شرم و جسور است مست می ومست ستم ومست غرور است

با آن شرف و عزّت و اجلال معانی

می خواست که در محفل او شعر بخوانی

خواندی دو سه بیتی که به هم ریخت سرورش   بر خاک فکندی ز بر تخت غرورش

گفتی سخن از آدمی و تنگی گورش                افتاد به تن لرزه بدان قدرت و زورش

لرزید ولی در پی اظهار ندامت

می زد همه دم تیشه به طوبای امامت

فریاد که زد زهر ستم شعله به جانت               افسوس که مسموم شدی چون پدرانت

آوخ که ز تن رفت برون تاب و توانت                               سوزد جگرم بر تو و غمهای نهانت

«میثم» که به دل سوز و به سر شور تو دارد

باشد که به خاک حرمت چهره گذارد